Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka lekka i przyjemna, i takim też językiem napisana. Bohaterowie wydali mi się trochę zbyt schematyczni i mało żywi. Jest jednak rzecz, która autorce wyszła znakomicie - miłość Bradina do Ally. Cóż, kolejna książka, która wywołuje smutek i zawód, bo takie rzeczy zdarzają się tylko w bajkach, którą "Ostatnia Spowiedź" po części jest.
Swoją drogą, sądzę, że ekranizacja tej książki byłaby super pomysłem ;)(O ile Bradina zagra jakiś młody bóg!)

Książka lekka i przyjemna, i takim też językiem napisana. Bohaterowie wydali mi się trochę zbyt schematyczni i mało żywi. Jest jednak rzecz, która autorce wyszła znakomicie - miłość Bradina do Ally. Cóż, kolejna książka, która wywołuje smutek i zawód, bo takie rzeczy zdarzają się tylko w bajkach, którą "Ostatnia Spowiedź" po części jest.
Swoją drogą, sądzę, że ekranizacja...

Zacznę od tego, iż cieszę się, że Collins oszczędziła czytelnikom długich opisów wyglądu bohaterów, czy krajobrazu, bo to właśnie nadaje książce uniwersalnego charakteru. Proza Collins ma w sobie coś niezwykłego - nie tylko wciąga i zmusza do zarywania nocy, ale również tak głęboko osadza się w głowie, że następnego dnia nie przejmowałam się nawet worami pod moimi oczami! Nie byłam w stanie tego robić, gdyż Panem całkowicie mną zawładnął. Autorka zafundowała mi całą gamę uczuć, za co jestem jej wdzięczna. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak bardzo przeżywałam losy bohaterów. Tymczasem kiedy Katniss załamywała się raz za razem, ja wraz z nią. Przyłapywałam się na głośnym wspieraniu jej, błaganiu kartek, aby wstała i pokazała wszystkim, jak silny jest Kosogłos. Teraz, kiedy już ochłonęłam, zadaję sobie pytanie, czy ja sama potrafiłabym podnieść się po tym wszystkim, co spotkało Katniss. Czy z każdą chwilą tracąc coraz więcej, potrafiłabym wciąż igrać z ogniem? Muszę przyznać, że podczas lektury pierwszego tomu odczuwałam niewytłumaczalną chęć wzięcia udziału w Głodowych Igrzyskach, ale ostatni tom sprowadził mnie na ziemię. Był jak kubeł zimnej wody dla każdego, kto miał w sobie choć trochę z Kapitolińczyka.
Co zachwyciło mnie najbardziej? Myślę, że silny charakter Katniss i potężne uczucie Peety. Tortury, pranie mózgu, fałszywe wspomnienia - nic z tego nie było w stanie sprawić, aby przestał kochać Katniss. A panna Everdeen? Cóż, chyba w końcu zrozumiała, czego na prawdę potrzebuje - wiosennego, żółtego mniszka.
Kosogłos nie jest jednak książką idealną. Gdybym miała stawiać minusy, to z pewnością dużego dostałoby zakończenie. Trudno mi wytłumaczyć dlaczego. Dobrze wiem, że było logiczne i dało bohaterom to, czego na prawdę potrzebowali. Nie dało tego jednak mi. Katniss wycierpiała na prawdę dużo, a to co zrobiła na końcu, było jak najbardziej wytłumaczalne, biorąc pod uwagę kogo wówczas chciała pomścić. Żałuję, że nie miała szansy nikomu tego wytłumaczyć. Oceniono ją z góry, a ona, całkowicie wykończona psychicznie, była w stanie przyjąć na siebie każdy wyrok. Wszystko, czego oczekiwałam od zakończenia to, że Katniss będzie walczyła do końca. Tak bardzo chciałam, żeby na ostatnich stronach podjęła walkę. Ten ostatni raz. I to tym razem nie za Dystrykty, czy rodzinę, tylko za siebie. Chciałam, aby do końca igrała z ogniem, ale czy miałam prawo tego od niej oczekiwać, skoro poparzyła się już tyle razy?
Cała trylogia z pewnością na długo zostanie w mojej pamięci, a sentyment do złożonych postaci nigdy nie przeminie :)

Zacznę od tego, iż cieszę się, że Collins oszczędziła czytelnikom długich opisów wyglądu bohaterów, czy krajobrazu, bo to właśnie nadaje książce uniwersalnego charakteru. Proza Collins ma w sobie coś niezwykłego - nie tylko wciąga i zmusza do zarywania nocy, ale również tak głęboko osadza się w głowie, że następnego dnia nie przejmowałam się nawet worami pod moimi oczami!...

A niech Cię, Collins! Wczoraj skończyłam czytać Igrzyska Śmierci, dzisiaj sylwester, a ja nie potrafię myśleć o niczym innym, jak o Katnnis i Peecie... Arcydzieło!

A niech Cię, Collins! Wczoraj skończyłam czytać Igrzyska Śmierci, dzisiaj sylwester, a ja nie potrafię myśleć o niczym innym, jak o Katnnis i Peecie... Arcydzieło!