Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka na wskroś idylliczna, idealistyczna, może nawet sztywna i moralizatorska. Ale zdecydowanie nie jest to irytujący styl "ochów i achów", patetycznych postaci ratujących świat albo dam z wieczną migreną popadających w tragiczne romanse :) Jest to świat nieprzejednanego dobra, miłości, pracowitości i delikatnych pouczeń o tym, co się w życiu liczy. I może właśnie dlatego, mimo, że nie jest "życiowy" z punktu widzenia współczesnego czytelnika warto się z nim poznać. We mnie ta książka wzbudziła ciepły uśmiech, bez politowania. Rzeczywistość nigdy nie była ani nie będzie tak jasna i prosta jak ta opisana w "Małych kobietkach", ale też warto czasem zbliżyć się do takiej "jasnej strony mocy", bo na co dzień mamy wystarczająco dużo ciemnej strony, żeby zapominać, że pewne "nieżyciowe" wartości także gdzieś istnieją.
Mnie taki kawałek idylli przekonuje do życia bardziej niż napisy "dziś jest Twój dzień, daj z siebie 100%" na tle pastelowych grafik :D

Książka na wskroś idylliczna, idealistyczna, może nawet sztywna i moralizatorska. Ale zdecydowanie nie jest to irytujący styl "ochów i achów", patetycznych postaci ratujących świat albo dam z wieczną migreną popadających w tragiczne romanse :) Jest to świat nieprzejednanego dobra, miłości, pracowitości i delikatnych pouczeń o tym, co się w życiu liczy. I może właśnie...

Ta książka nie jest arcydziełem literatury. Miejscami wydaje się do bólu banalna, chaotyczna, takie tam 'gadanie' o tym, że mi jest źle, komuś jest gorzej, trzeba dążyć do marzeń itd. Znamy to z filmów familijnych, więc po co się powtarzać?
A jednak daję dobra ocenę i uważam, że nie stracicie czasu czytając Vujicica. Ponieważ ma świetne przesłanie, dobrze nastraja do życia, pokazuje, że ma się zawsze dwie opcje, albo się załamać i narzekać jak wszyscy, albo robić coś wyjątkowego. I, co mnie ogromnie cieszy, pokazuje niestereotypowy obraz osób z niepełnosprawnością czyli normalnych, radosnych ludzi. Takich jakimi są, a nie biednych smutnych dzieci z reklamy organizacji charytatywnej. PS. Organizacje charytatywne są super, robią wiele dobrego, ale no, przestaliby kreować obraz smutnego niepełnosprawnego ;)

Ta książka nie jest arcydziełem literatury. Miejscami wydaje się do bólu banalna, chaotyczna, takie tam 'gadanie' o tym, że mi jest źle, komuś jest gorzej, trzeba dążyć do marzeń itd. Znamy to z filmów familijnych, więc po co się powtarzać?
A jednak daję dobra ocenę i uważam, że nie stracicie czasu czytając Vujicica. Ponieważ ma świetne przesłanie, dobrze nastraja do życia,...

„Ja prezydenta”, jak przystało na literaturę feministyczną, przedstawia w krzywym zwierciadle obraz jak najgorszych mężczyzn i, co ciekawe, beznadziejnych kobiet. Postaci spokojnie przychodzą, wypowiadają swoje role i odchodzą, a czytelnik… może się uśmiechnąć. W zamiarze autorki powinien też zastanowić się nad sytuacją kobiet we współczesnym społeczeństwie i w polityce, ale nie wiem, czy przedstawiony obraz nie jest na to zbyt mało subtelny. Jeśli ktoś ma tak przerażającą opinię o mężczyznach (chamy najgorszego gatunku) i kobietach (biedne, skłócone, ogłupione przez mężczyzn) to szczerze, ale to szczerze współczuję. Jednak mam nadzieję, że czytelnicy są na to zbyt inteligentni i odczytają dramat jako satyrę na walki płci. Podsumowując, „Ja prezydenta” nie jest odkrywcza, ale może być miłą, a nawet intelektualną rozrywką, jeśli tylko… nie weźmiemy sobie jej zbyt poważnie do serca.
Dwa pozostałe dramaty: „Z gier i zabaw dziecięcych” i króciutki „Salon Dulskich” dotykają tematu aborcji i podobały mi się mniej niż „Ja prezydenta”.

„Ja prezydenta”, jak przystało na literaturę feministyczną, przedstawia w krzywym zwierciadle obraz jak najgorszych mężczyzn i, co ciekawe, beznadziejnych kobiet. Postaci spokojnie przychodzą, wypowiadają swoje role i odchodzą, a czytelnik… może się uśmiechnąć. W zamiarze autorki powinien też zastanowić się nad sytuacją kobiet we współczesnym społeczeństwie i w polityce,...