Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Toru Watanabe studiuje dramat w Tokio. Mieszka w męskim akademiku i dzieli pokój z dość oryginalnym kolegą, którego nazywa Komandosem. Ale studia to nie wszystko, co dzieje się w życiu Watanabego. Jest dziewczyna – Naoko. A wkrótce pojawia się też kolejna dziewczyna – Midori. Dwie zupełnie różne osobowości, obie go na swój sposób fascynują. Do tego dochodzi znajomość z Nagasawą, dość bogatym studentem o jasno określonym celu życiowym, niekoniecznie uwzględniającym uczucia innych, a już w szczególności kobiet. W tle protesty studentów, strajki, lata 60. i początek lat 70. w Japonii. Ktoś tam czyta Marksa, ktoś agituje.

Znajomość Toru i Naoko jest obciążona samobójczą śmiercią ich wspólnego przyjaciela. Ta śmierć to tylko jedna z wielu, jakie przewiną się przez karty tej książki. Ludzie umierają, popełniają samobójstwo, uciekają w niezobowiązujące związki seksualne lub siedzą w zakładzie psychiatrycznym. Taki świat otacza głównego bohatera. Powiedzieć, że jest smutno i wionie samotnością oraz nieszczęściem to mało. Opowieść jest przepełniona uczuciami smutku i samotności aż się z niej wylewa.

Przez jakieś ¾ książki zastanawiałam się, jaki to ma sens. Przecież co chwilę ktoś tu się zabija. Robi się aż nierealnie. O co chodzi? Nie ma nawet odpowiedzi na pytanie, dlaczego. I w końcu trafiłam na taki fragment, który naprowadził mnie na trop. Nie o „dlaczego” tu chodzi, ale raczej „co potem?”. To pewnie nie jest jedyna właściwa interpretacja tej książki, ale ja odczytałam przesłanie właśnie w ten sposób. Dla mnie Norwegian Wood opisuje proces przechodzenia przez żałobę. Pokazuje jak zmienia się człowiek, co się z nim dzieje, gdy odchodzi ktoś bliski, jak na nowo musi dokonać się dojrzewanie. I żadna poprzednia śmierć nie przygotuje na następną, z każdą trzeba sobie poradzić na swój unikatowy sposób. To nie jest cos, do czego przykłada się szablon, nie można się do niej przygotować. Czasami można być odrętwiałym, czasami można zatracić się w przelotnym seksie, ale można też wpaść w szaleństwo lub rozpocząć wędrówkę bez celu ze śpiworem na plecach, czasami chcemy samotności, a czasami łakniemy obecności drugiego człowieka. Śmierć bliskiej osoby na zawsze pozostawia ślad, zmienia cos we wrażliwości, odbiorze świata, na zawsze nas kształtuje.

"Śmierć Kizukiego nauczyła mnie czegoś, co przyjąłem filozoficznie. A przynajmniej tak myślałem. Była to rzecz następująca: „Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią”.
Rzeczywiście, taka była prawda. Żyjąc, jednocześnie pielęgnujemy w sobie śmierć. Lecz jest to tylko jedna z prawd, jakie musimy poznać. Śmierć Naoko nauczyła mnie, że żadna prawda nie może uleczyć smutku po stracie ukochanej osoby. Nie może go uleczyć żadna prawda, żadna uczciwość, żadna siła, żadna dobroć. Przeżywszy ten smutek w pełni, możemy się jedynie z niego czegoś nauczyć, lecz to, czego się nauczymy, wcale nam się nie przyda, kiedy nadejdzie następny, niemożliwy do przewidzenia smutek."


Norwegian Wood to książka, która budzi we mnie sprzeczne uczucia. Leżała na półce jakiś czas, oczekując na swoją kolejkę. W końcu uznałam, że ją przeczytam. Tyle się nasłuchałam o genialnym Murakamim, że aż głupio nie przeczytać, choćby i po to, żeby w towarzystwie wiedzieć, o czym mowa.
Przez większość książki cały czas się irytowałam. Wszędzie była śmierć, smutek, przygnębienie i samotność. Nie tego oczekiwałam. Trochę się obawiałam, że będzie jak niektóre ambitne filmy, które kończą się w najmniej niespodziewanym momencie zostawiając widza z poczuciem niezrozumienia.

W lekturze pomógł mi wytrwać niesamowity styl pisarski Murakamiego. Murakami pisze pięknym językiem, prostymi zdaniami. Chłonęłam jego prozę z prawdziwą przyjemnością. Jeszcze raz potwierdziła się teza, że to, co z pozoru proste i niewyszukane może okazać się największą sztuką.

Warstwa językowa mnie zachwyciła. Natomiast sama treść średnio. Być może przez ten nastrój, którym niekoniecznie chciałam nasiąkać. Poza tym w tle nieustannie sączy się muzyka. Co chwila padają tytuły piosenek i nazwy zespołów. Przygrywają sobie na gitarze. Niekoniecznie moje klimaty. Ale rozumiem, że jeśli ktoś zna się trochę na muzyce i posłuchał tych piosenek, będzie to wspaniałe dopełnienie dla książki. Na pewno wzmaga jej nostalgiczny wyraz. Mi wystarczyło, że puściłam sobie tytułową piosenkę Beatlesów Norwegian Wood.

Ponieważ nie przepadam za takimi smutaskami, najbardziej polubiłam Midori. Jest w niej życie i energia mimo przeciwności losu. Ta bohaterka wydala mi się najsympatyczniejsza, choć i ona jest w pewien sposób naznaczona przez śmierć bliskich.

Poza tym, czytając tę książkę nabrałam ochoty na kuchnię japońską. Bohaterowie często wybierają się do restauracji, stołówek, albo też sami gotują różne pyszności. Poza tym dużo piją, nie tylko kawy, i palą papierosy. Czytają Wielkiego Gatsby’ego, a wolne chwile spędzają w hotelach miłości poznając tajniki seksu. Taki urok tamtych czasów i młodości.

Z ciekawostek, znalazłam dwie wzmianki na temat polskiej kultury. Po pierwsze, Watanabe czyta Josepha Conrada, a po drugie jest mała wzmianka o polskich filmach, aż się zdziwiłam. Miło wiedzieć, że ktoś jednak gdzieś w dalekim Kraju Kwitnącej Wiśni, słyszał o Polakach.

Toru Watanabe studiuje dramat w Tokio. Mieszka w męskim akademiku i dzieli pokój z dość oryginalnym kolegą, którego nazywa Komandosem. Ale studia to nie wszystko, co dzieje się w życiu Watanabego. Jest dziewczyna – Naoko. A wkrótce pojawia się też kolejna dziewczyna – Midori. Dwie zupełnie różne osobowości, obie go na swój sposób fascynują. Do tego dochodzi znajomość z...