Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dzika droga” to opowieść dosłownie o poszukiwaniu siebie. Gdy wszystko naraz wali się na głowę, najlepszym sposobem okazuje się ucieczka w samotną wędrówkę górskim szlakiem. Tak przynajmniej zrobiła Cheryl, bohaterka i jednocześnie autorka tej książki. Szczerze mówiąc nie jest to kategoria literatury po którą sięgam szczególnie często. Ta konkretna jednak ma w sobie to coś, co powoduje, że ciężko się od niej oderwać. Mimo, że zupełnie nie utożsamiam się z bohaterką, bo ja na pewno w taką samotną wyprawę bym się nie wybrała. To jedna z tych pozycji, która czyta się sama. Chcemy poznać dalsze działania bohaterki, jej motywacje, historię jej życia, którą autorka ujawnia po kawałku. I tak niespodziewanie orientujemy się, że dochodzimy do epilogu.
Nie sposób Cheryl nie podziwiać. Jej determinacja w obliczu wszystkich przeciwności, to coś, czego można zazdrościć. Podobnie jak szczęścia, no bo jakie były szanse, że na swojej pełnej wybojów drodze natknie się prawie wyłącznie na ludzi, którzy nie tylko nie będą chcieli jej skrzywdzić, ale obdarzą pomocą czy chociaż słowem wsparcia.
Książka, która na długo zostaje w pamięci, skłania do refleksji i podjęcia próby odnalezienia własnej drogi, niekoniecznie na górskim szlaku.

„Dzika droga” to opowieść dosłownie o poszukiwaniu siebie. Gdy wszystko naraz wali się na głowę, najlepszym sposobem okazuje się ucieczka w samotną wędrówkę górskim szlakiem. Tak przynajmniej zrobiła Cheryl, bohaterka i jednocześnie autorka tej książki. Szczerze mówiąc nie jest to kategoria literatury po którą sięgam szczególnie często. Ta konkretna jednak ma w sobie to...

To było dopiero moje pierwsze spotkanie z tym francuskim autorem, mimo, że jego książki, już od dłuższego czasu znajdują się na mojej półce na Legimi. Niezwykle klimatyczny kryminał, którego surowa atmosfera bardzo kojarzy mi się z dobrze znanymi skandynawskimi pozycjami. Z każdą kolejną stroną czekamy na moment przełomowy, na odkrycie tajemnicy Emisariuszy. Ta tajemnicza wspólnota, funkcjonuje trochę jak autonomiczne państwo. Z pozoru wydają się zajęci tylko swoimi sprawami, dla wszystkich są mili, nikomu nie przeszkadzają. Sytuacja komplikuje się i staje się mniej oczywista, gdy jeden z członków wspólnoty ginie w remontowanej przez nich kaplicy. Co było przyczyną jego śmierci? Czy na pewno był to nieszczęśliwy wypadek jak sugerują jego współbracia? Co odkryje policjantka, której zadaniem jest infiltracja Emisariuszy?
Autor cały czas trzyma czytelnika w napięciu i niepewności. Nerwowo przewracamy kolejne strony, żeby wreszcie dojść do momentu, gdzie wszystko się wyjaśnia. A rozwiązanie mrozi krew w żyłach…
Delikatny niedosyt czuję w kontekście głównych bohaterów. „Dzień popiołów” jest trzecim tomem serii i bez problemu można go czytać osobno (ja poprzednich tomów również nie czytałam), ale mam wrażenie, że czytając tylko tą część nie poznałam pierwszoplanowych postaci wystarczająco dobrze. Zdecydowanie sięgnę po wcześniejsze tomy, choćby po to, żeby uzupełnić ich obraz, poznać więcej szczegółów z ich przeszłości.

To było dopiero moje pierwsze spotkanie z tym francuskim autorem, mimo, że jego książki, już od dłuższego czasu znajdują się na mojej półce na Legimi. Niezwykle klimatyczny kryminał, którego surowa atmosfera bardzo kojarzy mi się z dobrze znanymi skandynawskimi pozycjami. Z każdą kolejną stroną czekamy na moment przełomowy, na odkrycie tajemnicy Emisariuszy. Ta tajemnicza...

Tym razem kilka słów o pozycji zza naszej południowej granicy. Znacie literaturę czeską? Dla mnie było to już kolejne spotkanie z czeskim kryminałem.
Elementem wspólnym jest z całą pewnością nieśpieszne tempo akcji. Myślę, że jest to zdecydowanie ich cecha charakterystyczna. Fabuła natomiast jest bardzo nietypowa.
Wraz z podinspektor zwaną Wielką Sową, wracamy do rodzinnej tragedii sprzed dwudziestu pięciu lat. Powodem, który wzbudził wątpliwości i skłonił policjantkę do ponownego zbadania tej sprawy, było zeznanie, wtedy dziewczynki, teraz dorosłej kobiety. Nie daje jej spokoju fakt, że jej wspomnienie o postaci tajemniczego zielonego „wodnika”, zostało zignorowane przez pierwotną ekipę śledczą. Czy to zeznanie wpłynie na wynik wznowionego śledztwa? Poza historią kryminalną, śledzimy tez losy rodziny, którą ta tragedia dotknęła. Wzajemne oskarżenia, niewyjaśnione zaszłości z przeszłości, tajemnice. Prawdziwe studium rodzinnych relacji i powiązań. Element równie ciekawy jak samo śledztwo.

Tym razem kilka słów o pozycji zza naszej południowej granicy. Znacie literaturę czeską? Dla mnie było to już kolejne spotkanie z czeskim kryminałem.
Elementem wspólnym jest z całą pewnością nieśpieszne tempo akcji. Myślę, że jest to zdecydowanie ich cecha charakterystyczna. Fabuła natomiast jest bardzo nietypowa.
Wraz z podinspektor zwaną Wielką Sową, wracamy do...