Jednak nie tylko to się zmieni. Isobel zaczyna śnić o potworach, wydaje się jej, że ktoś ją śledzi. Wkrótce okazuje się, że Varen posiada pewną niezwykłą zdolność – jego najbardziej mroczne marzenia mogą się urzeczywistniać. Uwięziony we własnych koszmarach chłopak nie panuje już nad tym, co sam stworzył. Czy Isobel będzie w stanie mu pomóc?

„Nevermore” Kelly Creagh jest typowym paranormal romance przeznaczonym dla nastolatków. Główny wątek – uczucie rozwijające się między Isobel a Varenem – realizuje w pełni charakterystyczny dla tego gatunku schemat: pozornie nieprzystająca do siebie para, niespodziewane okoliczności zmuszające do spędzania ze sobą czasu, wzajemna wrogość przeradzająca się w sympatię i zauroczenie, niechęć otoczenia wobec ich nowej relacji. Wszystkie te punkty zajmują większą część książki, rozczarowując nieco czytelników, którzy szukali w niej elementów związanych z twórczością Poego. Z drugiej strony „Nevermore” spełnia swoje zadanie jako powieść dla nastolatków: oferuje im to, czego oczekują – lekką lekturę z modnymi obecnie wątkami paranormalnymi.

Charakter powieści zmienia się w ostatniej części. Gdy autorka przenosi Isobel w świat wykreowany przez Varena (rzeczywistość rodem z koszmarów), akcja zdecydowanie przyspiesza, a nadprzyrodzone motywy przestają stanowić jedynie atrakcyjne tło dla miłosnego wątku.

Kelly Creagh wplata w opowiadaną historię kilka tropów związanych z biografią Poego, lecz niestety nie rozwija ich. Wspomina o jego zagadkowej śmierci, problemach z alkoholem, wprowadza również motyw Czciciela Poego (w oryginale: Poe Toaster). W „Nevermore” pojawia się także kilkanaście cytatów z pisarza romantyzmu. Niewątpliwie jednak, mimo wszystkich tych wzmianek, Poe i jego twórczość służą jedynie za pretekst do opowiedzenia romantycznej historii z elementami grozy. Owe motywy nie tworzą fundamentu powieści.

„Nevermore” może wydawać się nieco ryzykowne. Miłośnicy Poego uznają połączenie paranormal romance z jego twórczością za pomysł chybiony i płytki. Lecz powieść spodoba się zapewne nastoletnim czytelnikom, dla których jest przeznaczona. Trafi szczególnie do tych, którzy po raz pierwszy zetkną się z Poem. Całość napisana jest w sposób lekki i przyjemny, choć autorka nie ustrzegła się kilku nadto ckliwych scen. Być może zapowiadaną kontynuację powieści więcej będzie łączyć z twórczością Poego – na pewno książka znacznie na tym zyska.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz