Lizzie i Jeremy są wspaniałym małżeństwem. Mają dwie córeczki, które strasznie kochają. Cała rodzina wiedzie bardzo spokojne i ustabilizowane życie. Nic nie wskazuje na jakiekolwiek problemy lub kłopoty. Zaczynają planować wakacje...

Lizzie jeszcze tylko czekał wykład na Uniwersytecie Otwartym, natomiast Jeremy w tym czasie miał zająć się dziewczynkami. Po tygodniu rozłąki mieli się spotkać i rozkoszować wspólnym wolnym czasem.

Niestety, los zdecydował inaczej. Latem 1992 roku szczęście rodziny rozpadło się na najdrobniejsze kawałeczki. Tuż po północy Jeremy dostał wiadomość, najgorszą z możliwych. Jego ukochana żona Lizzie została zamordowana. Zupełnie bezbronna, niewinna kobieta została pozbawiona życia przez kompletny przypadek. Po prostu była w miejscu, w którym schizofrenik pod wpływem narkotyków i alkoholu postanowił dać upust swoim „żądzom”.

Tragedia przeokropna. Trudno sobie ją nawet wyobrazić, mając na uwadze fakt, że w ciągu kilku minut małe dziewczynki straciły matkę, a kochający mąż stracił wspaniałą żonę, kobietę i przyjaciółkę. Życie rodzinne nagle, bez uprzedzenia, bez znieczulenia dotknął niewyobrażalny ból straty ukochanej osoby.

Tragedia miała miejsce 20 lat temu, a wspomnienia wciąż żywe opowiada Jeremy, dzieląc się z czytelnikami swoimi odczuciami, rozmiarem tragedii, aż w końcu opisując kolejne etapy żałoby. Droga ku normalności nie była łatwa. Opiekę nad dziećmi oraz wszelkie obowiązki związane z wychowaniem córek sprawowała Lizzie. Od dnia morderstwa wszystkim musiał zająć się Jeremy. Nikt go do tej roli nie przygotował, nikt nie był w stanie pomóc, musiał stawić czoła życiu sam, trzymając na rączki swoje ukochane córki. Nowa rzeczywistość okazała się brutalna i wymagająca, ale Jeremy nie poddał się. Każdy kolejny dzień był dla niego wyzwaniem, on jednak walczył dla swoich córek, dla siebie samego i dla swojej zmarłej żony.

Nagroda przyszła niespodziewanie… ale jaka? Czy zasłużona? Czy wymierna do skutków tragedii, jaką przeżyli? O tym, musicie się przekonać sami, sięgając po książkę „Mamotata”, która jest bardzo wzruszającą opowieścią o tym, jak tatuś musiał zostać mamusią.

Bardzo emocjonująca książka przepełniona prawdą, szczerością, determinacją i wielką miłością. Gdyby nie uczucia, gdyby nie bardzo silne więzi rodzinne Jeremy nie miałby najmniejszych szans, nie dałby rady ani fizycznie, ani psychicznie. Ta książka to dowód na to, że miłość dwojga ludzi oraz miłość rodzicielska to siła, to gwarancja przetrwania w najbardziej drastycznych, najbardziej brutalnych momentach życia.

Przeczytajcie i przekonajcie się sami. Gwarantuję, że nikt nie pożałuje czasu spędzonego ze wspaniałym ojcem i bardzo, ale to bardzo mądrymi małymi dziewczynkami. 

Iwona Migowska