Nowe, zmienione wydanie Męki kartoflanej Janusza Rudnickiego to okazja do prześledzenia drogi twórczej jednego z najoryginalniejszych dziś polskich pisarzy. Najlepsze opowiadania Rudnickiego z lat 80. i 90. w jednym tomie!
Jest Czesiu, co zawsze ustawiany na czujce, przepadł bez wieści.
Jest Janusz Rudnicki, nad którym mieszka hamburska alkoholiczka Uschi.
I ten Janusz Rudnicki, którego odwiedza w Hamburga matka wraz z Panemstanisławem.
I wreszcie ten Rudnicki, który, nadaremnie pożądając placków ziemniaczanych, funduje sobie nie mąkę, ale mękę kartoflaną podczas wielkiej podróży w czasie i przestrzeni.
Wszyscy ci bohaterowie mają rys wspólny. Jest nim polskość - szczególna, czasem karykaturalna, czasem heroiczna, niejednoznaczna i wymykająca się słowom i uczynkom. Ale zawsze żywa, bolesna i zwłaszcza na niemieckiej ulicy widoczna na pierwszy rzut oka; nieważne, czy przed 1989 rokiem, czy po nim.
Cały Rudnicki - sowizdrzał, kpiarz i patriota. Pół człowiek, pół Polak.


Muzyk tak jak wyszedł, tak się rozpłakał, od razu, na miejscu.
- Popatrzcie na tę chałupę, to polska chałupa! Popatrzcie na ten płot, polski! Na te kury popatrzcie, polskie kury! Na tego koguta, jak on chodzi! Widzieliście, żeby tak chodził kogut w Hamburgu?
Fakt, nie widzieliśmy.
(fragment)

Opowieści Rudnickiego są porażająco (!) zabawne, melancholijne i mądre. Migocą polszczyzną dawnych mistrzów: Białoszewskiego, Gombrowicza i Hłaski. Pewną kreską rysuje autor zawijasy absurdu istnienia, pewnym tonem rzuca mięchem i pogwizduje romantyczne frazy.
Kazimiera Szczuka