W 1978 roku mógł się Wojtek Karpiński oderwać od Polski i zakosztować w Stanach, jak pisał wowczas, "poczucia niedostępnej, błogosławionej prywatności". zawdzieczamy temu swobodne i mądre eseje o Tocqueville'a, Miłoszu, Nabokovie, Sołżenicynie, Hockneyu, zawarte w tym tomie.(...) Trudno wojtka Karpińskiego uważać za "typowego" przedstawiciela swego pokolenia, ale mamy tu - po raz pierwszy bodaj - precyzyjna analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzona alergią do systemu, w którym sie wychował, (...) Najbliższy jest mi jednak Wojtek Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób - powiedziałbym - organiczny.
K.A.Jeleński "Kultura",Paryż