Kolejna książka, która zanudziła mnie niemiłosiernie, choć temat wydawał się fascynujący. A właściwie nie wydawał się. On jest fascynujący! Tylko nieciekawie podany. Kepel przedstawia tezę, że wzrost aktywności ruchów islamistycznych nie jest zjawiskiem oderwanym od szerszego, globalnego kontekstu. Wbrew pozorom, nie jest to jedyny ekstremizm religijny na tym świecie. Wzrost aktywności podobnych ruchów można zaobserwować również w judaizmie i chrześcijaństwie. Oczywiście każda religia ma swoją specyfikę tak doktrynalną, jak i swoje środowisko społeczno-kulturowe, skąd wynikają różnice, ale Kepel spogląda na problem z dużo szerszej perspektywy dostrzegając ich wspólny mianownik.
Gdyby oceniać książkę li tylko pod względem ważkości tematu czy oryginalności spojrzenia i wnioskom, zasługiwała by na co najmniej 8 gwiazdek. Dla mnie jednak ważny jest parametr, który pozwalam sobie nazywać „czytalnością” . Nie mylić z czytelnością. Książka jest jak najbardziej czytelna, wywód jest jasny i klarowny. Tyle, że po prostu nudny. Szczerze mówiąc wystarczało by przeczytać jedynie wstęp autora oraz zakończenie. Dla wytrwałych jeszcze posłowie Agaty Bielik – Robson. A i to nie koniecznie. Początek posłowia świetny, ale im dalej w tekst, tym autorka coraz bardziej odchodzi od tematu dywagując nad tym, jak różni współcześni (mniej lub bardziej) filozofowie widzieli miejsce i znaczenie religii we współczesnych społeczeństwach. Ale filozofowie tak już mają ;-)
Największe rozczarowanie wzbudził we mnie wstęp Cezarego Michalskiego. Im częściej sięgam po książki z szeroko rozumianych nauk humanistycznych, tym bardziej dochodzę do wniosku, że humaniści mają jakiś kompleks niższości i to co piszą, muszą koniecznie ubrać w bardzo skomplikowane słowa, żeby ich wywód nabrał powagi i „naukowatości”. Mówiąc krótko – robią wszystko, żeby to, co proste wyrazić jak najbardziej pogmatwanie. Co gorsza, autor wstępu dokonał niemal plagiatu samego Kepela zapożyczając całkiem sporo sformułowań ze … wstępu Kepela. Jeśli więc ktoś sięgnie po książkę, radzę od razu przejść do tekstu właściwego.
Dlaczego w książce wieje nudą? Ano dlatego, że wszystko to, co najważniejsze, Kepel właściwie zawiera we wstępie. Postawienie tezy i wnioski. Potem mamy suchy przegląd wybranych ruchów reislamizacyjnych, rejudaizacyjnych (nie tylko w Izraelu) jak i rechrystianizacyjnych. Jeśli chodzi o katolicyzm (o fundamentalistycznych ruchach protestanckich tez jest sporo), Kepel opisuje pewne ruchy we Francji i we Włoszech. Trochę miejsca poświęca Polsce, choć – tak myślę – gdyby pisał swe dzieło obecnie, naszemu krajowi poświęciłby oddzielny, obszerny rozdział. Niestety poszczególne rozdziały pisane są suchym, monotonnym językiem. Czyta się niemal jak jakieś raporty i sprawozdania. Z trudem dotrwałem do końca.
Dzieło na pewno ważkie i ważne, ale jeśli ktoś spodziewa się fascynującej, dynamicznej lektury, srogo się zawiedzie. Tylko dla pasjonatów.

Kolejna książka, która zanudziła mnie niemiłosiernie, choć temat wydawał się fascynujący. A właściwie nie wydawał się. On jest fascynujący! Tylko nieciekawie podany. Kepel przedstawia tezę, że wzrost aktywności ruchów islamistycznych nie jest zjawiskiem oderwanym od szerszego, globalnego kontekstu. Wbrew pozorom, nie jest to jedyny ekstremizm religijny na tym świecie....