Wojna. Jedno słowo, a tak wiele znaczeń. Zło. Krzywda niewinnych ludzi, krew i całkowity brak jakichkolwiek wartości. Odczłowieczenie. Ale wojna to nie tylko pole działania armii, karabiny, żołnierze i śmierć. To także ludzie, którym udało się ją przeżyć. Osoby z okaleczoną psychiką, niezdolne do wykrzesania z siebie głębszych uczuć, nieczułe na otaczającą ją rzeczywistość. Niezdolne do pełnego zaufania drugiemu, nieufne, napiętnowane.

June i Hectorowi się udało. Mimo otaczającego ich pola zniszczeń i ogromu napotkanego na swojej drodze życiowej okrucieństwa przetrwali ten jakże trudny dla całego społeczeństwa okres. Ona – osierocona w tragicznych okolicznościach, pozbawiona swoich najbliższych wędruje wraz z pozostałymi uchodźcami w poszukiwaniu lepszego jutra. Jutra, w którym będzie mogła najeść się do syta, zasnąć bez obaw, wyzbyć się nieustannego lęku. On – obwiniający samego siebie o pewne traumatyczne przeżycia z przeszłości, żołnierz amerykański na misji w Korei. Ich drogi krzyżują się ze sobą w sierocińcu. Pewno nawet nie zwróciliby na swoją obecność specjalnej uwagi, tak trwaliby gdzieś obok siebie – krnąbrna, zamknięta w sobie nastolatka, w zasadzie dziecko jeszcze, i małomówny, obciążony psychicznie mężczyzna. Pojawia się jednak w ich świecie ktoś, kto sprawia, że obojętność zmienia się we wzajemną niechęć i rywalizację posuniętą do granic – i to ostatecznych. Los postanawia przerwać tą rozgrywkę, i parze głównych bohaterów udaje się ze sobą zetknąć dopiero po długich latach, kiedy to śmiertelnie chora kobieta poszukuje wybaczenia i pragnie rozliczyć się ze swoją przeszłością. A czasu na to pozostało jej tak niewiele…

Tyle fabuła. Muszę przyznać, że gdybym natrafiła na tę pozycję na półce księgarni czy też w bibliotece, pewno prześlizgnęłabym się po niej obojętnie wzrokiem i ruszyła dalej w poszukiwaniu czegoś lżejszego, łatwiejszego, mogącego umilić mi godziny spędzane w autobusie czy deszczowe popołudnia. Stało się jednak inaczej – i dziś już wiem, jak wiele bym straciła, nie poświęcając tej książce kilku ostatnich dni. Tak właśnie – poświęcając, bo „Kiedy ulegnę” potrafi zawładnąć umysłem, oderwać się od otaczającej rzeczywistości, pozwala na całkowite zatracenie się. Niewiele jest lektur, przenoszących czytającego w inny świat do tego stopnia, iż wydaje się mu, jakby naprawdę współdzielił z bohaterami ich los. W tym konkretnym przypadku nie są to jednakże realia, w których chciałby się znaleźć ktokolwiek – mnóstwo tu cierpienia, kalectwa, ubóstwa, niesłusznie poniesionych kar i wyrządzonych krzywd. Autorowi udało się to przedstawić tak dogłębnie i poruszająco, że wiele fragmentów z całą pewnością pozostanie w pamięci czytelnika. Ta książka to prawdziwe mistrzostwo, majstersztyk w swoim gatunku. Nie można jej przeczytać i odłożyć na półkę, by przykrył ją kurz – jej zawartość jest na to zbyt cenna. Na zawsze postawi ona ślad w umyśle każdej osoby, której było dane zapoznać się z historią June i Hectora.

Na pewno warto po nią sięgnąć, niesie bowiem ze sobą głębsze przesłanie i pozwala uświadomić sobie, jak bardzo człowiek może skrzywdzić bliźniego, do jakiego stopnia można kogoś poniżyć i jak silne zezwierzęcenie wśród ludzi mogą szerzyć działania wojenne. Bo wojna to nie tylko tych kilka lat, podczas których toczą się bitwy – to wirus, epidemia który na zawsze pozostaje w tych, których psychika była na ten rodzaj okrucieństwa kiedykolwiek narażona.

Wojna. Jedno słowo, a tak wiele znaczeń. Zło. Krzywda niewinnych ludzi, krew i całkowity brak jakichkolwiek wartości. Odczłowieczenie. Ale wojna to nie tylko pole działania armii, karabiny, żołnierze i śmierć. To także ludzie, którym udało się ją przeżyć. Osoby z okaleczoną psychiką, niezdolne do wykrzesania z siebie głębszych uczuć, nieczułe na otaczającą ją rzeczywistość....