Czym jest nowela? Posłużę się posłowiem Aliny Nofer-Ładyki, które znajduje się w moim egzemplarzu książki. Jest to krótki utwór literacki pisany prozą, który posiada (zazwyczaj) jednego bohatera, jeden wątek i jedno wydarzenie tworzące punkt kulminacyjny opowieści. Na początku mamy wprowadzenie, a na końcu zakończenie, w którym można doszukać się morału. Czyli idealny tekst do opracowania na języku polskim, co oczywiście miałam w gimnazjum.

Z 8 nowel, które są zawarte w moim wyborze, 3 przerabiałam na polskim, a jeden nawet ja opracowałam (nauczycielka kazała nam sobie coś wybrać i się z tego przygotować. Ja wybrałam „Sachema”, ponieważ był krótki;)). Ale w recenzji nie będę się skupiać na kompozycji i jej omawiać — to pozostawiam waszym nauczycielom. Ja się skupię na tym, na czym najbardziej skupiam się w książkach czy opowiadaniach — patrząc literalnie na opowieść i wydarzenia, które się w nich dzieją, jak zostali przedstawieni bohaterowie i jak się całość czyta.

Większość z nowel kończy się smutno. Tylko „Orso” ma szczęśliwe zakończenie, chociaż to nieoznacza, że zanim do niego doszło, bohaterowie mieli „z górki”. „Sachem” też teoretycznie nie ma smutnego zakończenia. Wszyscy bohaterowie są szczęśliwi i spokojni, jedynie czytelnik ma prawo być rozczarowany i zasmucony. Po przeczytaniu miałam uczucie, że to nie powinno tak się skończyć. Spodziewałam się czegoś innego. Zaś „Wspomnienie z Maripozy” nie ma ani smutnego ani typowo radosnego zakończenia, nie wzbudziło to we mnie żadnych emocji.

Większość tych nowel wzbudza smutek, gdy bohaterowie zmagają się z przeciwnościami losu (w „Za chlebem” jest to najbardziej widoczne). Potrafią utrzymać w napięciu i czytelnik już chce wiedzieć, co się za chwilę stanie, jak poradzą sobie z tym bohaterowie itp. To sprawia, że one nie nudzą i czyta się je z przyjemnością i emocjami.

Jacy są bohaterowie? Pozytywni, Ci główni wzbudzają sympatię i często współczucie. Oczywiście mają swoje wady, ale naszej sympatii nie wzbudzają tylko ich przeciwnicy.

I jeszcze jest jedna ciekawa rzecz, która nasuwa się czytelnikowi. Jak wiecie, Sienkiewicz był Polakiem. Jednak akcja większości nowel nie dzieje się w Polsce. Henryk lubił podróżować, jakiś czas „zwiedzał” Amerykę, więc spotykamy tam Indian, nowo powstałe miasta, a nawet poznajemy ówczesny Nowy Jork. Nie uważam tego za wadę utworów, wręcz przeciwnie. Już w tamtych czasach ludzie emigrowali do Ameryki, wierząc w American Dream. Dzięki Sienkiewiczowi dowiadujemy się, że dream przemieniał się w koszmar, co miało być przestrogą przed emigracją.

Jeśli ktoś lubi czytać, to polecam coś tak „poważnego” jak nowele Sienkiewicza. Z tego wyboru szczególnie spodobały mi się: „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela”, „Orso”, „Sachem” i „Za chlebem”. „Latarnik” też jest ok:)

Czym jest nowela? Posłużę się posłowiem Aliny Nofer-Ładyki, które znajduje się w moim egzemplarzu książki. Jest to krótki utwór literacki pisany prozą, który posiada (zazwyczaj) jednego bohatera, jeden wątek i jedno wydarzenie tworzące punkt kulminacyjny opowieści. Na początku mamy wprowadzenie, a na końcu zakończenie, w którym można doszukać się morału. Czyli idealny tekst...