Motyw ostatniej olimpiady, która odbyła się w Grecji w samej końcówce IV w. n.e., jest tu potraktowany jako symbol końca pewnego świata. Chodzi bowiem o kulturowy koniec starożytności, o zwycięstwo nowego, czyli chrześcijaństwa, nad starym, czyli światem helleńskim, światem pogańskim. Kwestia igrzysk, stosunku kolejnych cesarzy do tych sportowych występów, są tu punktem wyjścia do zagadnienia znacznie szerszego. Autor w gawędziarskim niemal stylu toczy opowieść o tym minionym świecie – o intrygach i walkach o władzę, o prześladowaniach – raz chrześcijan przez pogan, potem odwrotnie. Opowiada o zniszczeniu najwspanialszej biblioteki w Aleksandrii, o zabójstwie myślicielki Hypatii, o tendencyjności spisywanych dziejów starożytnych przez kolejnych historyków, piszących zgodnie z uznaniem aktualnie panującego. Snuje smutną w sumie refleksję nad tym minionym światem, o wspaniałej cywilizacji, która na długie stulecia stłamszona została przez sztywną myśl chrześcijańską, która uczyniła swoisty krok wstecz, jeśli chodzi o własny rozwój.

Jest to jakby ciąg niedługich esejów, połączonych wspólną myślą. Czyta się to naprawdę dobrze, a dodatkowym walorem jest fakt, że bardzo umiejętnie przekazano tu całą masę informacji i rzetelnej wiedzy – bez nahalnego dydaktyzmu, bez naukowego zadęcia. Aż chce się sięgnąć po kolejne tytuły pana Krawczuka, nadrobić zaległości we własnej wiedzy na temat antyku...

Motyw ostatniej olimpiady, która odbyła się w Grecji w samej końcówce IV w. n.e., jest tu potraktowany jako symbol końca pewnego świata. Chodzi bowiem o kulturowy koniec starożytności, o zwycięstwo nowego, czyli chrześcijaństwa, nad starym, czyli światem helleńskim, światem pogańskim. Kwestia igrzysk, stosunku kolejnych cesarzy do tych sportowych występów, są tu punktem...