Książkę Micho Kaku najlepiej czyta się partiami, inaczej można się zirytwać ciągłymi, męczącymi zachwytami Autora nad światem nauki. W tym sensie Kaku bardzo zbliżony jest do późniejszego Dawkinsa. Jak na pracę poświęconą wciąż świeżej dziedzinie fizyki, zbyt wiele tu historii i biograficznych wtrętów. Niby jest to uzasadnione chęcią zachowania ciągłości, ukazania czytelnikowi podstaw i przemian, z jakich narodziła się współczesna teoria kwantowa, ale czy naprawdę nie dało się tego napisać w mniej rozwlekły sposób? Jeszcze jedna rzecz mnie we "Wszechświatach..." irytowała - niby jest to książka popularnonaukowa, ale Kaku często zbacza tu w stronę filozofii, przedstawia swoje odczucia i przypuszczenia w kwestiach zahaczających nawet o metafizykę. Kaku wydaje się w swoich poglądach zbyt wygładzony, tak jakby usilnie starał się nikogo nie obrazić. Myślę, że skoro Autor raczy nas już tak dalece posuniętymi wnioskami, mógłby to robić w sposób nieco bardziej stanowczy i jasny.
Choć głównie tu narzekam, "Wszechświaty równoległe" to naprawdę bardzo dobra rzecz, powiedzieć można (bez cienia zażenowania) - poszerzająca horyzonty. Ktoś, kto chciałby się dowiedzieć czegoś więcej o stanie współczesnej kosmologii, bądź nawet całej fizyki, znajdzie tu wiele szalenie interesujących kwestii, podanych w stosunkowo przystępny sposób. Polecam.

Książkę Micho Kaku najlepiej czyta się partiami, inaczej można się zirytwać ciągłymi, męczącymi zachwytami Autora nad światem nauki. W tym sensie Kaku bardzo zbliżony jest do późniejszego Dawkinsa. Jak na pracę poświęconą wciąż świeżej dziedzinie fizyki, zbyt wiele tu historii i biograficznych wtrętów. Niby jest to uzasadnione chęcią zachowania ciągłości, ukazania...