Po lekturze tak bogatej i popularnej książki, okrzykniętej arcydziełem literatury światowej, w głowie powstaje pustka z pytaniem: "co mogę o niej jeszcze napisać kilka chwil zaledwie po skończeniu lektury?". Jak każdy chyba czytając dzieło Marqueza doświadczałem wielu różnorodnych emocji. Dałem się porwać wspaniałej narracji, byłem rozbawiony oraz zaszokowany perypetiami bohaterów (niektórych obdarzając sympatią innych nie mogąc znieść), a przede wszystkim śledziłem zauroczony jak mija czas w miejscu poza czasem - Macondo. "Sto lat samotności" ma w sobie niemal wszystkie cechy Ameryki Południowej i tamtejszych ludzi. Wiara w magię i przesądy, (często zakazane) namiętności czy umiłowanie zabaw i hulanek współistnieją tu z religijnością, bratobójczymi wojnami, a przede wszystkim z samotnością i melancholią. Wszystkie te emocje pozostają we mnie. Pocieszająca jest jednak myśl, że ilekroć otworzę tą książkę, czas rozpocznie się od nowa, a ja będę mógł znów dzielić wszystkie te uczucia z mieszkańcami Macondo.

Po lekturze tak bogatej i popularnej książki, okrzykniętej arcydziełem literatury światowej, w głowie powstaje pustka z pytaniem: "co mogę o niej jeszcze napisać kilka chwil zaledwie po skończeniu lektury?". Jak każdy chyba czytając dzieło Marqueza doświadczałem wielu różnorodnych emocji. Dałem się porwać wspaniałej narracji, byłem rozbawiony oraz zaszokowany perypetiami...