Niezasłużenie tak mocno skrytykowana.

Książkę dostałam w prezencie i w pierwszym odruchu pomyślałam w duchu: "Jej, nie chcę tego czytać! Toć to Kinga Rusin. Szanuję ją, ale na Boga jaka z niej pisarka? Nie przeczytam tej książki i już".

A jednak przeczytałam. Po to, aby udowodnić sobie, że moje przypuszczenia sprawdzą się. A tu nie koniecznie. W dużej mierze to dzięki współautorce, psychoterapeutce pozycja ta zachowała twarz i obroniła się. Wszelkie nowinki z dziedziny psychologii oraz wtrącenia ukazujące inny trop - zadziałały!

Sama Kinga nie była taka nieznośna. Chwilami zbyt wiele czułam żalu za pogmatwany los, jak gdyby z niektórych spraw jeszcze się nie rozliczyła. Żałuję też, że tak niewiele pisała o swoich przemyśleniach odwołując się do teraźniejszości, a skupiała się na bycie odległym.

Plus za różnorodność tematów! Śmierć, relacje rodzic dziecko, świadomość bycia sobą. A nie tylko przerabianie jednego i tego samego - czyli relacji partnerskich, zdrady i bólu rozstania.

Książka na tyle trafna, że poleciłam ją, a wręcz pożyczyłam osobie, która mi ją podarowała. Może też coś zyska i tak szybko nie zapomni o myślach w niej zawartych?

Niezasłużenie tak mocno skrytykowana.

Książkę dostałam w prezencie i w pierwszym odruchu pomyślałam w duchu: "Jej, nie chcę tego czytać! Toć to Kinga Rusin. Szanuję ją, ale na Boga jaka z niej pisarka? Nie przeczytam tej książki i już".

A jednak przeczytałam. Po to, aby udowodnić sobie, że moje przypuszczenia sprawdzą się. A tu nie koniecznie. W dużej mierze to dzięki...