Moim zdaniem to Słowacki wychodzi jako zwycięzca z pojedynku z Mickiewiczem. Tak, tak! Może ten drugi od początku wyczuł konkurencję - skrytykował bowiem niemiłosiernie pierwsze dzieło Słowackiego?

Ukryty za największym wieszczem romantyzmu, wychuchany maminsynek, wydaje w 23 roku swojego życia dramat, a przynajmniej jego pierwszą część - Kordiana. I tu pojawia się pierwsza godna uwagi informacja. "Kordian" nie jest ukończony, nie!, nie chcę tego przyjąć do wiadomości. Żeby tak zakończyć?! Ktoś tu napisał, że obudziła się w nim chęć "rzucenia książką o ścianę". Podtrzymuję.

Kordiana nie da się nie lubić. Jeśli ktoś go nie próbuje zrozumieć, to pozostaje drżącym młodzieńcem niegodnym uwagi. Ale nie zostawiajcie go w tym miejscu! Już od początku widać, że to bohater bardzo uczuciowy, skłonny do melancholii. Idzie przez życie naznaczone bólem odkrywania zła świata, co typowe dla idealistów. W trakcie wychodzi jego odwaga i inteligencja.

I broń Was Panie Boże przykładać Kordiana do 40-letniego kawalera, nigdy nie walczącego w powstaniu, korzystającego z rodzinnego majątku, jakim był Słowacki.

Udało mi się dość ugodzić w klasyka romantyzmu? Coś dodam - UWIELBIAM SŁOWACKIEGO. Serio. A "Kordiana" jeszcze bardziej.

Moim zdaniem to Słowacki wychodzi jako zwycięzca z pojedynku z Mickiewiczem. Tak, tak! Może ten drugi od początku wyczuł konkurencję - skrytykował bowiem niemiłosiernie pierwsze dzieło Słowackiego?

Ukryty za największym wieszczem romantyzmu, wychuchany maminsynek, wydaje w 23 roku swojego życia dramat, a przynajmniej jego pierwszą część - Kordiana. I tu pojawia się...