Michel Houellebecq. Biografia

Pozycja to już dość leciwa - współcześnie 10 lat to niemal epoka. Jednak sięgnęłam z zainteresowaniem, z zainteresowaniem zaczęłam czytać tę biografię.

Stronnicza, momentami zbyt szczegółowa, ale mimo wszystko to niezła rzecz. Dlaczego?
Autor biografii nie ukrywa swego stosunku do Michela Thomasa - Houellebecqa, operuje nazwiskami wielkich francuskiego świata - światka artystycznego i dziennikarskiego, co przeszkadza w lekturze.
Zaciekawić może z pewnością opis dzieciństwa pisarza, przybliżenie codzienności "określonych sfer" pokolenia '68 i jego potomków, swoisty nihilizm, bezradne poszukiwanie jakiegokolwiek sensu w egzystencji.

Zmęczyła mnie ta książka tematem - absorbującym, dusznym i lepkim. Ale tym tematem jest nie tyle postać Houellebecqa, co świadomie, acz bezradnie umierający świat Zachodu.

Pozycja to już dość leciwa - współcześnie 10 lat to niemal epoka. Jednak sięgnęłam z zainteresowaniem, z zainteresowaniem zaczęłam czytać tę biografię.

Stronnicza, momentami zbyt szczegółowa, ale mimo wszystko to niezła rzecz. Dlaczego?
Autor biografii nie ukrywa swego stosunku do Michela Thomasa - Houellebecqa, operuje nazwiskami wielkich francuskiego świata - światka...

Nie czytajcie jeśli macie cierpliwość poczekać na inną, lepszą biografię Houellebecqa. Nudna, momentami pretensjonalna; pełna jadu, zwłaszcza w obrzydliwym posłowiu.
Samo wydanie ma też wiele mankamentów: fatalne(!) tłumaczenia wierszy, brzydka okładka i pominięcie w indeksie hasła Michel Houellebecq, w którym to były odnośniki do książek, postaci i tematów. Chyba sam PIW miał świadomość, że ta nieudana biografia nie będzie przez nikogo na poważnie cytowana.

Nie czytajcie jeśli macie cierpliwość poczekać na inną, lepszą biografię Houellebecqa. Nudna, momentami pretensjonalna; pełna jadu, zwłaszcza w obrzydliwym posłowiu.
Samo wydanie ma też wiele mankamentów: fatalne(!) tłumaczenia wierszy, brzydka okładka i pominięcie w indeksie hasła Michel Houellebecq, w którym to były odnośniki do książek, postaci i tematów. Chyba sam PIW...

Książka zdaje się być napisana pod tezę. Demonpion założył, że Houellebecq jest mizoginem i wykreował siebie i oparł całą biografię na tej tezie. Założenie może i słuszne, ale w takim razie można założyć, że wielcy pisarze w ogóle są wytworem swoich dzieł i zawsze będą postrzegani przez taki pryzmat. Biograf z kolei powinien chyba mieć dystans do opisywanego człowieka żeby nie zniekształcać jego prawdziwego oblicza. Demonpion poczuł się być może urażony tym, że Houellebecq nie chciał z nim współpracować. Zaangażował się więc w poszukiwanie utajonego oblicza Michela Thomasa, które tamten miał prawo porzucić.

Książka zdaje się być napisana pod tezę. Demonpion założył, że Houellebecq jest mizoginem i wykreował siebie i oparł całą biografię na tej tezie. Założenie może i słuszne, ale w takim razie można założyć, że wielcy pisarze w ogóle są wytworem swoich dzieł i zawsze będą postrzegani przez taki pryzmat. Biograf z kolei powinien chyba mieć dystans do opisywanego człowieka żeby...