Mam niezwykły dar wyszukiwania książek z nietuzinkowymi historiami. Na "Jazdę" trafiłam przypadkiem i już po kilku zdaniach przeczytanego opisu wiedziałam, że będzie to opowieść absolutnie genialna.
Zachwycił mnie styl, w jakim autor napisał tę powieść. Książkę momentami czyta się dość trudno, trzeba skupiać się na każdym wyrazie. Nie tylko dlatego, że gdy autor przerzuca się z narracji bezosobowej w narrację w osobie schizofrenika, brakuje w zdaniach znaków przestankowych. Ogólna stylistyka przypomina mi język, w którym napisane były "Kroniki portowe" - język niesamowicie inteligentny, choć słowa wcale nie były jakoś specjalnie wyszukane, górnolotne.
Ponadto historia zaskakuje. Rzadko kiedy udaje się mnie zaskoczyć; intuicyjnie często przewiduję zakończenie. Jednak to, jaką tajemnicę kryje ta historia, było dla mnie niemal do samego końca nieznane.
Szczerze powiedziawszy - cieszę się, że na razie na półkę odłożyłam powieści bardziej znanych pisarzy, a sięgnęłam po tą nieprzeciętną książkę. Warto było, bo... w wielu przypadkach przebija to, co piszą ci "super-sławni-pisarze".
Polecam!

Mam niezwykły dar wyszukiwania książek z nietuzinkowymi historiami. Na "Jazdę" trafiłam przypadkiem i już po kilku zdaniach przeczytanego opisu wiedziałam, że będzie to opowieść absolutnie genialna.
Zachwycił mnie styl, w jakim autor napisał tę powieść. Książkę momentami czyta się dość trudno, trzeba skupiać się na każdym wyrazie. Nie tylko dlatego, że gdy autor przerzuca...