Eleanor Hodgeman Porter znana przede wszystkim z niezwykle ciepłej powieści "Pollyanna", w 1911 roku napisała "Pannę Billy". Ta niepozorna książeczka, z mało zachęcającą okładką, okazała się dla mnie prawdziwym zaskoczeniem! In plus oczywiście! :)

Żywiołowa brunetka (mam pewne zastrzeżenia, bo w książce jest fragment, gdzie posiada na przemian ciemne i jasne włosy... coś się nam tłumacz nie popisał ;)), o falujących policzkach i rumianych włosach, która dopiero kończąc 21 lat odziedziczy spadek, zjeżdża do bostońskiej "Warstwy" Henshaw'ów. Mieszkają w niej bracia: najmłodszy Bertram (lat 24, artysta lubujących się w "główkach dziewczęcych", posiadający własny specyficzny styl, wesoły i rzadko poważny), Cyryl (lat 30, określany przez domowników jako: "uczony, muzyk, człowiek poważny, nie kochający nikogo i przez nikogo niekochany, jednym słowem mnich") i William (lat 39, dobrze wychowany, małomówny wdowiec, trochę łysy krótkowidz, posiadający najlepsze na świecie serce). Przybycie Billy i Spunka sprawia, że zamknięte dotychczas drzwi się otwierają, pojawiają się dotychczas zakurzone uczucia, a nudne życie Henshaw'ów nagle nabiera barw! Nie mogło też zabraknąć przyzwoitki - cioci Hanny i Kate, zamężnej siostry panów H., która "w dobrej wierze" wprowadzała zamęt.

"Wśród mgły dalekiej przyszłości, majaczyła jej zawsze w oddali jego twarz, jako wielka obietnica, jako wielka gwiazda, która wznieść ją miała na nieznane wyżyny..."

Cały czas nie mogę wyjść z podziwu, jak pani Porter zgrabnie prowadziła fabułę, tak mieszając mi w głowie tak, że do końca nie wiedziałam jak potoczą się losy Billy i którego z panów wybierze (mordercę w kryminałach typuję od razu, a tutaj miałam zagwozdkę, to ci feler! najwyraźniej wypadłam z rytmu czytania romansów ;))! No dobrze, bohaterka z tym swoim rumieniem i napadami śmiechu była chwilami irytująca, ale przymykałam na to oko, ciekawa jej przygód. Kate najchętniej przetrzepałabym skórę i zakleiła gębę taśmą klejącą, czy też zapchała ją jakimś innym kneblem.

Mimo literówek, jakichś innych drobnych tekstowych chochlików i nieco archaicznego języka, książkę czytało mi się lekko i przyjemnie. Można powiedzieć, że to ona dyktowała mi plan dnia, zmuszając mnie do sięgnięcia po nią i nieustannego czytania, kosztem prania i sprzątania. :)

"Panna Billy" to radosna bajeczka ze szczęśliwym zakończeniem, pewnie dla wielu przewidywalna i banalna, dla mnie była miłą odskocznią w gronie ciekawych bohaterów, a że jest na tyle krótka (236 stron), może umilić zbliżające się jesienne wieczory. :)

Opinia opublikowana na moim blogu: www.erpgadki.pl/blog

Eleanor Hodgeman Porter znana przede wszystkim z niezwykle ciepłej powieści "Pollyanna", w 1911 roku napisała "Pannę Billy". Ta niepozorna książeczka, z mało zachęcającą okładką, okazała się dla mnie prawdziwym zaskoczeniem! In plus oczywiście! :)

Żywiołowa brunetka (mam pewne zastrzeżenia, bo w książce jest fragment, gdzie posiada na przemian ciemne i jasne włosy... coś...