Od kiedy pamiętam gromadziłam książki. Książka w moim domu była zawsze dobrem najwyższy i dlatego znajduje się w nim wiele tomów z mojego dzieciństwa i dzieciństwa moich synówPożyczając zaprzyjaźnionemu dziecku książkę zawsze czytam ją ponownie, aby zobaczyć jakie przesłanie może nieść ona po latach.
"Opowieści z zaczarowanego lasu", to spisane w XIX wieku przez Nathaniela Hawthorna mity greckie.Ponieważ autor spisał je dla swojego syna Juliana, to stosował prosty język całkowicie zrozumiały dla młodych czytelników. Poprzez dramatyczne losy bohaterów ukazuje skomplikowane problemy moralne, na które napotyka każdy człowiek na swojej drodze życiowej.
Ostatnio, w księgarni, oglądałam pięknie wydane książki dla dzieci. Moje oczy cieszyły wspaniałe wydania i piękne ilustracje, ale z przerażeniem odkryłam, że większość tych pozycji, to nieudolne streszczenia prawdziwych dzieł: "Królowa Śniegu" skrócona do kilku zdań pod reprodukcjami zdjęć filmowych, cieniutki "Król Maciuś I", czy bryk "Moby Dick" przekształcony do formatu nowelki.
Zastanawiam się, czy niemiłosiernie okrawając te książki nie zabijamy w młodych ludziach radości czytania, czy nie okradamy ich z czarodziejskiej atmosfery, którą może im zapewnić tylko pełny przekaz.
Okradamy ich również z możliwości pełnego rozumienia świata, bo jeżeli nie poznają i nie zrozumieją przeszłości, to nie będą mogli zrozumieć i teraźniejszości.

Od kiedy pamiętam gromadziłam książki. Książka w moim domu była zawsze dobrem najwyższy i dlatego znajduje się w nim wiele tomów z mojego dzieciństwa i dzieciństwa moich synówPożyczając zaprzyjaźnionemu dziecku książkę zawsze czytam ją ponownie, aby zobaczyć jakie przesłanie może nieść ona po latach.
"Opowieści z zaczarowanego lasu", to spisane w XIX wieku przez Nathaniela...