Co nasunęło mi się na myśl od razu po skończeniu książki - to nie są już Igrzyska Śmierci. Teraz to tylko naprawa tego, co po nich zostało.

"Kosogłos" to dla mnie trochę klaustrofobiczna książka. Duża część akcji odgrywa się w sterylnych pomieszczeniach Dystryktu 13., atmosfera ciągłego przebywania pod ziemią jest dosyć przytłaczająca. Niestety nie czułem już ciągłego napięcia, tylko w kilku momentach byłem na prawdę zaskoczony.
Mimo braku akcji, książka nie odstaje jakością od swoich poprzednich części. Na pewno jest najbardziej przygnębiająca.

Podczas wyprawy na Kapitol ginie Finnick - przyjazny, zakochany chłopak. Nie mogę powiedzieć, że bardzo mnie to ruszyło, ale od razu pomyślałem: Annie. Jak poradzi sobie bez jedynej osoby, której ufała? Nie dowiemy się szybko, bo Collins chwilowo zrezygnowała z informacji o 13. Dystrykcie.

Najgorszy moment: spadochrony. Wybuchają. Zabijając dziesiątki dzieci. Gdy wydaje się, że nie może stać się nic gorszego: Prim. I w tym momencie wszystko traci jakikolwiek sens. Wystarczyłoby, że Katniss nie zgłosiłaby się za siostrę. Kosogłos nie wywołałby rebelii. Prim zginęłaby, ale co z tego? I tak umiera. Śmierć tysięcy ludzi, tak na prawdę dla o rok dłuższego życia biednej dziewczynki z 12. Dystryktu. I koniec. Rebelianci zwyciężyli. Szczęśliwe zakończenie. Ale dla kogo? Dla przyszłych pokoleń ludzi żyjących w Panem. Tylko dla nich. Rebelianci przegrali. Stracili domy, rodziny. To prawdziwy koniec.
Igrzyska Śmierci uważam za zamknięte. Każdy przegrał - jak zawsze.

Co nasunęło mi się na myśl od razu po skończeniu książki - to nie są już Igrzyska Śmierci. Teraz to tylko naprawa tego, co po nich zostało.

"Kosogłos" to dla mnie trochę klaustrofobiczna książka. Duża część akcji odgrywa się w sterylnych pomieszczeniach Dystryktu 13., atmosfera ciągłego przebywania pod ziemią jest dosyć przytłaczająca. Niestety nie czułem już ciągłego...