Moja wysoka nota przy tej lekturze dziwić nie powinna, biorąc pod uwagę moją słabość do polskich pozytywistów.
Eliza Orzeszkowa, pisząc "Meira Ezofowicza" przeprowadziła staranne i wnikliwe badania, tworząc dzięki temu świetny portret klaustrofobicznej, dusznej społeczności żydowskiej, niechętnej zmianom i edomitom, czyli obcym. Zdziwienie dziedzica Kamiońskiego, że "oni nie znają języka kraju, w którym żyją" chyba najlepiej oddaje ten klimat.
Powieść mnie pochłonęła, nie spodziewałam się, że aż tak porwą mnie losy młodego Meira i jego starania, żeby do szybowskich mroków wnieść nieco światła. Język, pomimo wielu żydowskich zwrotów w tekście, nie jest trudny, brak tu tak charakterystycznych dla "Nad Niemnem" długich opisów przyrody - są opisy postaci (powtarzające się często, rzadko zdarza się, żeby ta sama postać była w powieści opisywana kilka razy, tutaj jest to na porządku dziennym) i wnętrz, ale wszystko to jest elementem niezwykłego klimatu powieści, więc raczej pomaga niż przeszkadza.

Moja wysoka nota przy tej lekturze dziwić nie powinna, biorąc pod uwagę moją słabość do polskich pozytywistów.
Eliza Orzeszkowa, pisząc "Meira Ezofowicza" przeprowadziła staranne i wnikliwe badania, tworząc dzięki temu świetny portret klaustrofobicznej, dusznej społeczności żydowskiej, niechętnej zmianom i edomitom, czyli obcym. Zdziwienie dziedzica Kamiońskiego, że "oni...