„Nasze całe dorosłe życie jest związane z Puszczą Białowieską i jej królem - żubrem. Po skończeniu studiów na Wydziale Weterynaryjnym w Warszawie, w 1961 roku rozpoczęliśmy pracę w Białowieży: Małgorzata w Zakładzie Badania Ssaków PAN, a Zbigniew w Białowieskim Parku Narodowym, gdzie przepracowaliśmy blisko 50 lat. Zwierzę, któremu poświęciliśmy szmat życia, jest doprawdy fascynujące, ogromne, tajemnicze, nieujarzmione, cudem ocalone od zagłady. Od wielu lat zajmowaliśmy się poznawaniem zwyczajów żubra, jego biologią i związkami ze środowiskiem. Śledzenie zmagań tego pierwotnego zwierza o przetrwanie i przystosowanie się do zmieniających się warunków środowiska dostarczało wiele satysfakcji. Na razie żubr wychodzi z nich zwycięsko, ale niebezpieczeństwa czyhają z wielu stron. Poznanie tych zagrożeń i podejmowanie działań na rzecz ochrony gatunku było jednym z najważniejszych celów naszej działalności. Prace nasze koncentrowały się głównie w Puszczy Białowieskiej i obejmowały cały jej obszar podzielony granicą państwową. Podejmowaliśmy także badania nad innymi populacjami żubrów, bytującymi w Polsce północno-wschodniej. Efektem jest ponad 200 naszych publikacji dotyczących tego gatunku. Należy także wspomnieć o pracy związanej z krzyżowaniem żubrów z bydłem domowym. Stworzone w drodze eksperymentu zwierzęta, początkowo zwane ogólnie hybrydami, dopiero później nazwano żubroniami. Tym zagadnieniem zajmowała się Małgorzata przez pierwsze 15 lat swojej działalności w Białowieży".

W zakończeniu przedmowy Małgorzata i Zbigniew Krasińscy stwierdzają, że w ich pracy zdarzały się momenty groźne, niekiedy żubry próbowały potraktować ich rogami czy racicami, lecz zawsze czyniły to w obronie swojej niezależności.

I dodają:

„Nasze pragnienia spełnią się, jeśli publikacja, którą prezentujemy, przyczyni się do tego, aby na skrawku przyrody, jaki pozostawimy tym reliktowym zwierzętom, mogły one trwać dla przyszłych pokoleń".