Oni znowu to zrobili...

Ale po kolei. Pierwszy tom "Pętli" był komiksem, w towarzystwie którego rozpocząłem moją tegoroczną przygodę czytelniczą. Był też komiksem, który na dzień dobry zrobił mi taką sieczkę z mózgu, że nie wiedziałem jak się nazywam. Czytałem go dwa albo trzy razy, próbując znaleźć jak najwięcej wspólnych elementów, pomiędzy zawartymi w nim opowieściami. I mimo, że w pewnym momencie coś mi zaczęło świtać pod kopułą, to pytań nadal pozostawało więcej niż odpowiedzi...

W październiku miała natomiast miejsce premiera drugiego tomu. Nie ukrywam, że nastawiłem się mega pozytywnie, zakładając, iż uda mi się wreszcie otrzymać jakiekolwiek odpowiedzi. Pełen werwy zasiadłem więc do lektury. W międzyczasie, na Targach Książki w Katowicach, spotkałem Grzegorza Pawlaka, który to zdradził mi, że cały cykl wstępnie planowany jest na pięć tomów, ale być może będzie ich więcej... I w sumie ma to sens, bowiem druga część przyniosła niewielkie światełko w tunelu w postaci pewnych wskazówek, ale szybko zostało ono zgaszone przez kolejne pytania, które pojawiły się w mojej głowie zaraz po zakończeniu czytania...

Tym razem Dominik Szcześniak z ekipą serwują nam trzy płaszczyzny, na których dzieje się fabuła albumu. Dwie z nich są bezpośrednio powiązane z pierwszą częścią, trzecia natomiast stanowi kompletnie nowy wątek, wprowadzający do układanki kolejne znaki zapytania. Dostajemy więc kontynuację historii Małego, pewnej rozpadającej się rudery i dwóch tajemniczych typów, odwiedzających bar Pompki i Psotki. Poznajemy również początki działalności rycerza Zoltana, odkrywając powoli sekrety, skrywane przez jego przeszłość. Ostatnia opowieść skupia się na pewnym małżeństwie. Niewiele o nich wiemy, z ogólnego kontekstu możemy domyślić się, że przeżywają ogromną traumę. Wszystko jednak zmienia się, gdy w ich domu pojawia się tajemnicza istota...

"Pętla 2", podobnie jak poprzedniczka, stanowi pokaźny miks gatunkowy. Rozdziały z udziałem Małego to przede wszystkim historia obyczajowa, wymieszana z gangsterskim klimatem oraz coraz bardziej dominującą atmosferą grozy (co mi się bardzo podoba). Rycerskie przygody to natomiast rasowe dark fantasy, niezwykle dynamicznie, pełne mroku i ukrytych przesłań. Ostatnia opowieść stanowi dramat rodzinny, z olbrzymią dozą niesamowitości, ocierającej się mocno o nadprzyrodzony horror. Można również odnieść wrażenie, że podobnie jak to miało miejsce w jedynce, nad wszystkim cały czas roztacza swoją obecność jakiś tajemniczy, potężny byt, który wkrótce ukaże swoje prawdziwe oblicze...

Także jak widać, twórcy po raz kolejny nie mają litości dla czytelnika. Wręcz przeciwnie, atakują z każdej strony, mieszając jednocześnie na wszystkich możliwych frontach i kiedy myślimy, że coś już wiemy, wytaczają potężne działa, po których na naszych twarzach pojawia się jedno wielkie WTF?? Drugi tom czytałem na ten moment trzy razy i uwierzcie mi, że pod tym względem na mojej facjacie nic się nie zmieniło... Fajnym zabiegiem jest natomiast umieszczenie na rysunkach pewnych smaczków, których wyszukiwanie sprawia ogromną radochę - ja namierzyłem na ten moment żółtą łódź podwodną i Wydawnictwo Celuloza, ale przy czwartym podejściu na pewno będę rozkminiał czy coś tam jeszcze nie jest poukrywane.

Graficznie, tak jak i w pierwszej części, jest rewelacyjnie. Marcin Rustecki ponownie rządzi i dzieli swoimi psychodelicznymi, pełnymi mistyki pracami, a dzielnie sekundują mu w tym Grzegorz Pawlak i Rafał Trejnis. Pomysł z tym, że każdy z nich rysuje inny kawałek historii uważam za strzał w dziesiątkę. Co tu dużo gadać - normalnie rozpływam się w warstwie wizualnej tego albumu.

Podsumowując, coś zaczęło się wyjaśniać, by za chwilę pomotać się jeszcze bardziej... Taka właśnie jest "Pętla", której, mogę z czystym sumieniem stwierdzić, zostałem psychofanem i właśnie w tym momencie stoję na balkonie, wypatrując w oddali trzeciego tomu... Kozacka historia, która nie bierze jeńców i miażdży całkowicie... Polecam z całego serducha!!!

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

Oni znowu to zrobili...

Ale po kolei. Pierwszy tom "Pętli" był komiksem, w towarzystwie którego rozpocząłem moją tegoroczną przygodę czytelniczą. Był też komiksem, który na dzień dobry zrobił mi taką sieczkę z mózgu, że nie wiedziałem jak się nazywam. Czytałem go dwa albo trzy razy, próbując znaleźć jak najwięcej wspólnych elementów, pomiędzy zawartymi w nim opowieściami....