Dzisiaj ponownie chciałbym Was zabrać w podróż do czasów mojego dzieciństwa. Do pięknych lat dziewięćdziesiątych, kiedy to w kioskach królowały komiksy TM-Semic, w budce na ryneczku można było dorwać całą masę pirackich kaset magnetofonowych i VHS, a na dyskotekach szkolnych rządziły kawałki Mr. President, 2 Unlimited i Fun Factory (aż sobie odpaliłem mój ulubiony "Pain" przy pisaniu tej opinii). Normalnie łezka się w oku kręci jak wspominam tamte dni, coś pięknego. I właśnie w taką sentymentalną wycieczkę w przeszłość zabiera nas Jan Kabaciński w swoim komiksie "Gore Cop #1".

Omawianie powyższego albumu zacznijmy może od formy w jakiej został wydany. Bardzo fajnym pomysłem jest witająca nas na wstępie kaseta VHS oraz śnieżąca strona z napisem play - tak, tak, właśnie tak się kiedyś oglądało filmy drogie dzieci. Ten zabieg ma nas wprowadzić w klimat lat dziewięćdziesiątych, jaki panuje w całym zeszycie. I według mnie robi to wyśmienicie. Podobnie ma się sytuacja z zakończeniem, kiedy to historia zostaje zatrzymana przyciskiem pause. Rewelacja.

Cała opowieść naszpikowana jest natomiast tym wszystkim, co było na topie w tamtym okresie. Fabuła skupia się na tajnej organizacji, która zabija największych wojowników z całego świata, żeby stworzyć z nich idealne maszyny do zabijania, potrzebne do pokonania największego zła. Mnie od razu zaskoczył w głowie "Uniwersalny Żołnierz", no klasyka normalnie. A takich smaczków w całym albumie jest po prostu wysyp - "RoboCop", "Predator", "Spawn", "Sędzia Dredd", muzyczne klimaty w postaci kawałków Culture Beat czy Vengaboys, a także gry komputerowe z nieśmiertelnym "Mortal Kombat" na czele. Wszystko to natomiast skąpane w krwawym klimacie spod znaku gore. Jest ostro i brutalnie, kończyny latają co drugą stronę, głowy jeszcze częściej, a flaki to niemal wylewają się z każdego kadru. No co tu dużo gadać, ja się w tym wszystkim świetnie odnalazłem.

Jeżeli chodzi o warstwę wizualną to nie będę ukrywał, że prace autora są w dosyć chaotyczne i mocno, że tak się wyrażę, karykaturalne (jest w ogóle takie słowo hmm). Ja nie jestem zbyt biegły, jeżeli chodzi o techniki rysunku, po prostu mówię co widzę. Ten chaos może w niektórych momentach utrudnić odbiór komiksu, ale z drugiej strony oddaje świetnie to, czym często charakteryzowały się produkcje z lat dziewięćdziesiątych, czyli pieprznikiem fabularnym i wizualnym. Dodatkowo często były one przerysowane, będące karykaturą zwykłego życia. Ogólnie jeżeli złapie się flow z wizją autora (a mnie w pewnym momencie się udało) to bardzo ładnie płynie się przez wszystkie kadry.

Na zakończenie największy smaczek - komiks wydany jest po angielsku, ale można załączyć sobie podczas czytania, dostępnego w necie, polskiego lektora. I uwierzcie mi, że jak odpalicie go sobie na słuchawkach, to zrobi się taki klimat, że wyrwie Was z butów.

Podsumowując, "Gore Cop #1" zabiera nas w zwariowaną, groteskową i pełną krwawych momentów wycieczkę w przeszłość. Z mojej strony mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że była to fantastyczna, pełna sentymentów, podróż do wspomnień.

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

Dzisiaj ponownie chciałbym Was zabrać w podróż do czasów mojego dzieciństwa. Do pięknych lat dziewięćdziesiątych, kiedy to w kioskach królowały komiksy TM-Semic, w budce na ryneczku można było dorwać całą masę pirackich kaset magnetofonowych i VHS, a na dyskotekach szkolnych rządziły kawałki Mr. President, 2 Unlimited i Fun Factory (aż sobie odpaliłem mój ulubiony...

Świetny pomysł, żeby zrobić komiks z lektorem. Niestety historia opowiedziana jest chaotycznie. Rysunki również nie pomagają w połapaniu się o co chodzi.

Świetny pomysł, żeby zrobić komiks z lektorem. Niestety historia opowiedziana jest chaotycznie. Rysunki również nie pomagają w połapaniu się o co chodzi.