Historia znana z części pierwszej, tym razem opowiedziana z perspektywy Connora, nowość - ciąg dalszy jego związku z Ellery, (ślub i ciąża).

Historia znana z części pierwszej, tym razem opowiedziana z perspektywy Connora, nowość - ciąg dalszy jego związku z Ellery, (ślub i ciąża).

Tą część można sobie darować, jest powieleniem pierwszej części czyli ta sama opowieść tylko relacjonowana przez Connora ale nie wnosi nic nowego do historii. Jest to kopia schematu z Greya ale bardziej nieudolna. Typowy zabieg komercyjny autorki. Nie polecam.

Tą część można sobie darować, jest powieleniem pierwszej części czyli ta sama opowieść tylko relacjonowana przez Connora ale nie wnosi nic nowego do historii. Jest to kopia schematu z Greya ale bardziej nieudolna. Typowy zabieg komercyjny autorki. Nie polecam.

Niestety, drugi tom nie zaskakuje. Dostaliśmy "Na zawsze" x2. Autorka zrobiła tylko kopiuj wklej i może raz na jakiś czas dopisała coś nowego. Jednak czytając perspektywę Connora było mi go po prostu szkoda. Mając wgląd w jego myśli wszystko się układa i po prostu szkoda, że powiedzmy fajny facet marnuje się dla takiej wariatki ( i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu). Biedny się stara, wypruwa sobie żyły, miota się ze swoimi uczuciami, a nasza heroina to egoistyczna, infantylna kobieta. W poprzednim tomie jedynie Peyton wydawała się być postacią z krwi i kości, jednak tu pojawia się znikąd, jak dobra wróżka, kiedy nasz bohater jej potrzebuje i udziela mądrych rad.
Oprócz tego, znowu mam problem z medycznymi wstawkami. Psycholog to jakiś szarlatan. Nie tak wygląda wizyta u specjalisty. Nic dziwnego, że Connor nie umie sobie poradzić z emocjami, skoro psycholog nadaje się chyba tylko do zwolnienia. Dalej- popijanie leków sokiem pomarańczowym... (Wiem, czepiam się.) Ale NIE NIE NIE!

Niestety, drugi tom nie zaskakuje. Dostaliśmy "Na zawsze" x2. Autorka zrobiła tylko kopiuj wklej i może raz na jakiś czas dopisała coś nowego. Jednak czytając perspektywę Connora było mi go po prostu szkoda. Mając wgląd w jego myśli wszystko się układa i po prostu szkoda, że powiedzmy fajny facet marnuje się dla takiej wariatki ( i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu)....

Bardzo dobra, choć momentami tak głupia, że zastanawiałam się dlaczego czytam tak pospolitą książkę...

Bardzo dobra, choć momentami tak głupia, że zastanawiałam się dlaczego czytam tak pospolitą książkę...

Niestety tym razem nie byłam zachwycona. Te sceny, które były opisane w pierwszej części to doslownie kopiuj-wklej tylko w innej osobie. W pierwszej części było"zmarszczył brwi",w drugiej " zmarszczylem brwi"... Słabe. Nowe sceny były już pisane zupełnie innym stylem, ale nowych scen było mało.

Niestety tym razem nie byłam zachwycona. Te sceny, które były opisane w pierwszej części to doslownie kopiuj-wklej tylko w innej osobie. W pierwszej części było"zmarszczył brwi",w drugiej " zmarszczylem brwi"... Słabe. Nowe sceny były już pisane zupełnie innym stylem, ale nowych scen było mało.

Podchodziłam do tej książki z dużą rezerwą, bo pierwszy tom serii w ogóle mnie nie porwał, a nawet nieco zirytował. Być może dlatego podobała mi się bardziej niż część pierwsza. Podtrzymuję jednak zdanie o niedojrzałości i bezsensownych kłótniach głównych bohaterów.

Podchodziłam do tej książki z dużą rezerwą, bo pierwszy tom serii w ogóle mnie nie porwał, a nawet nieco zirytował. Być może dlatego podobała mi się bardziej niż część pierwsza. Podtrzymuję jednak zdanie o niedojrzałości i bezsensownych kłótniach głównych bohaterów.

Strata czasu. Pierwszą część jeszcze można przerzucić ale druga to już kompletna porażka. Naprawdę nie wierzyłam własnym oczom: powtórzone sceny dialogi tylko po to aby dodać trzy zdania komentarza z punktu widzenie męskiego bohatera.

Strata czasu. Pierwszą część jeszcze można przerzucić ale druga to już kompletna porażka. Naprawdę nie wierzyłam własnym oczom: powtórzone sceny dialogi tylko po to aby dodać trzy zdania komentarza z punktu widzenie męskiego bohatera.

Tom 1 'Na zawsze' to historia miłości Ellery i Conorra z punktu widzenia Ellery, a tom 2 'Na zawsze Ona' przedstawia natomiast Connor. Dowiadujemy się też kilku nowych kwestii ;) polecam

Tom 1 'Na zawsze' to historia miłości Ellery i Conorra z punktu widzenia Ellery, a tom 2 'Na zawsze Ona' przedstawia natomiast Connor. Dowiadujemy się też kilku nowych kwestii ;) polecam

Tak samo beznadziejna jak pierwsza część, z tą różnicą, że człowiek czyta dokładnie to samo i ma niestety tę głupią nadzieję, że akcja się w końcu ruszy...

Tak samo beznadziejna jak pierwsza część, z tą różnicą, że człowiek czyta dokładnie to samo i ma niestety tę głupią nadzieję, że akcja się w końcu ruszy...

Wiem, że jest teraz ten wielki bum u autorów, żeby pisać to samo tylko oczami Gienka, Stefka, wujka Władka po tym jak przeczytaliśmy już coś od Halinki – nie powiem, inne perspektywy mogą być ciekawe, lecz tutaj jest tak, jakby wziąć dłuto i odrąbać parę kształtów dobrej rzeźby… cóż, tak jakby zabija to odbiór.


Ochoczo zabrałam się za kontynuację, gdyż tom pierwszy był dość sympatyczny. Opis na okładce jakiś taki mętny, oględnie przedstawia sytuację poprzedniej części, lecz majta marchewką w postaci kolejnego dramatu. Miło mi się malowała wizja męskiej perspektywy, zawsze to inaczej odbiera się romanse.
I tak czytam.
I czytam.
I mam poczucie, że wystrychnięto mnie na dudka.
Gdybym przeczytała tę pozycję milion lat po skończeniu tomu 1, nie zaraz po nim, wywarłoby to na mnie większe(albo raczej jakiekolwiek) wrażenie. A tak… Tak to mam ogromne poczucie zwyczajnie zmitrężonego czasu. Ta sama opowieść, przedstawiona tylko oczami Connora, jest takim… Boże, po co takie coś powstało? Jeśli byłoby to oznaczone jako dodatek do serii – cudnie, nieźle, dobra odskocznia po całokształcie. Lecz jako tom drugi? Czysta pomyłka, kojarzy się z ciągnięciem kasy przez prostytutkę w kiblu. Zerknąwszy na opis książki na goodreadsie mamy jeszcze zaprezentowany jeden akapit, mówiący o „podjęciu podróży jego oczami” – da się? No oczywiście, szkoda tylko że wydawnictwo a. nie zadbało o to w polskim wydaniu.
Jedyne czemu warto było poświęcić uwagę to wgląd w stukniętą Ashley i jej czyny, dzięki temu rozumiemy początek tomu 3. Reszta „Na zawsze ona” to zbędne przerysowanie odbierające mi miłe doświadczenia z Connorem Blackiem. Jeśli miałabym polecić, to tylko osobie skrajnie zakochanej w części pierwszej, ewentualnie jako taki smaczek jakiś czas po skończeniu serii.

Wiem, że jest teraz ten wielki bum u autorów, żeby pisać to samo tylko oczami Gienka, Stefka, wujka Władka po tym jak przeczytaliśmy już coś od Halinki – nie powiem, inne perspektywy mogą być ciekawe, lecz tutaj jest tak, jakby wziąć dłuto i odrąbać parę kształtów dobrej rzeźby… cóż, tak jakby zabija to odbiór.


Ochoczo zabrałam się za kontynuację, gdyż tom pierwszy był...