Jest w prostocie tej historii coś urzekającego. Alternatywna niby-Polska, minimalizm i wiarygodny, szczery opis świata przedstawionego tworzą odpowiednio zrównoważoną kompozycję. Mam poczucie, że nie zrozumiałem w pełni o czym właściwie jest ta opowieść, ale były momenty w lekturze, kiedy faktycznie czułem o co chodzi bohaterce i sądzę, że wystarczy. Być może nawet jest to najlepszy rodzaj prozy: kiedy przemawia przede wszystkim do mętnych bajor intuicji i emocji, które rozlewają się w naszych wnętrzach.

Jest w prostocie tej historii coś urzekającego. Alternatywna niby-Polska, minimalizm i wiarygodny, szczery opis świata przedstawionego tworzą odpowiednio zrównoważoną kompozycję. Mam poczucie, że nie zrozumiałem w pełni o czym właściwie jest ta opowieść, ale były momenty w lekturze, kiedy faktycznie czułem o co chodzi bohaterce i sądzę, że wystarczy. Być może nawet jest to...

Przeczytałam ją dwa tygodnie temu i już jej nie pamiętam. Nie dlatego, że była beznadziejna, sam pomysł z "próbą", które przechodziły wybrane dziewczynki dość ciekawy. Ale wszystko w tej książce było zbyt umowne. Socjalizm zbyt umowny, osiedle zbyt umowne, bohaterowie niestety zbyt umowni i ta cała magia zbyt umowna. Książka napisana jest dobrze. Ale wszystko co jej dotyczy - język i emocje, są letnie. Dlatego za rok w ogóle nie będę jej pamiętała.

Przeczytałam ją dwa tygodnie temu i już jej nie pamiętam. Nie dlatego, że była beznadziejna, sam pomysł z "próbą", które przechodziły wybrane dziewczynki dość ciekawy. Ale wszystko w tej książce było zbyt umowne. Socjalizm zbyt umowny, osiedle zbyt umowne, bohaterowie niestety zbyt umowni i ta cała magia zbyt umowna. Książka napisana jest dobrze. Ale wszystko co jej dotyczy...

Właściwie ocena przyznana za świat i historię jaką tworzy autorka, sama książka to raczej rozczarowanie. Przestrzeń, w jakiej dzieje się historia jest ciekawa - z jednej strony magiczna, z drugiej rzeczywista, taka, którą można sobie wyobrazić, i którą można nawet polubić. Sama fabuła, starania poznania "Próby" rodzaju inicjacji, rytuału, który kiedyś był praktykowany w przestrzeni miejsca też interesujące. No, ale to właściwie tyle, bo do końca nigdy Próby nie poznamy, brak jakichś szczególnie lotnych przemyśleń, a mi się wydaje, że brak w ogóle jakiejś myśli przewodniej. No, bo co sobie ma czytelnik pomyśleć? Autorka nie daje na to odpowiedzi - że co, że każdy ma swoją Próbę? Że Próba to rodzaj jakiejś emancypacji? Być może chodzi o emancypacje kobiet, no ale co z tego skoro autorka nie daje nam do zrozumienia, że ona się jeszcze dokona, albo że już się dokonała. A może wszyscy myśleli, że już się dokonała, a okazuje się, że emancypacja to proces nieskończony, który trwa wiecznie? No nie wiadomo, bo autorka nie stawia tego wprost, zostawia taki trop i radź sobie czytelniku sam - interpretuj! Być może taki był zamysł, ale to daje kilka możliwości - między innymi nadinterpretacje i guwno interpretacje. W jednej czytelnik ma sobie sam dopowiedzieć, bo autorka nie chciała, nie umiała etc. a w drugiej czytelnik może dojść do wniosku, ze szkodą dla autorki, że ta sama w sumie nie wie.

Lepiej by książce zrobiło gdyby była krótsza o końcowy fragment, o wiele gorzej by zrobiło, gdyby była dłuższa. Czyta się to przyzwoicie i jest to (również z racji rozmiaru) dobra książka do autobusu albo pociągu, ale tylko tyle, niestety.

Właściwie ocena przyznana za świat i historię jaką tworzy autorka, sama książka to raczej rozczarowanie. Przestrzeń, w jakiej dzieje się historia jest ciekawa - z jednej strony magiczna, z drugiej rzeczywista, taka, którą można sobie wyobrazić, i którą można nawet polubić. Sama fabuła, starania poznania "Próby" rodzaju inicjacji, rytuału, który kiedyś był praktykowany w...