POLECAM!
Oryginalna myśl jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

POLECAM!
Oryginalna myśl jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

Zapewne tylko dla fascynatów filozofii.
Mi się podobała bardzo.

Zapewne tylko dla fascynatów filozofii.
Mi się podobała bardzo.

Filozofię grecką poznawać zacząłem - jak i wszystko inne - po łebkach. Trochę wziąłem stąd, nieco stamtąd, raz ukłułem ziemniaka, a gdy go już pochłonąłem, nie zaprzątałem sobie głowy resztą jego braci, lecz od razu przeszedłem do deseru. Nie swojego. A później jednak przyniosłem zgubę reszcie ziemniaków. Ta metafora dobrze oddaje mój sposób poznawania, mało kiedy śledzę wnikliwie całą długość linii, raczej wolę nabrać dystansu, objąć ją całą jednym spojrzeniem, później zaś dopiero podejść do niej z miarą i dopasować jedno do drugiego co do milimetra. O ile jednak takie zabiegi wiążą się z dużą dozą pewności co do satysfakcji z przeprowadzanego w ten sposób rozpoznania, o tyle czytanie już zupełnie nie. I tak też było w przypadku tego konkretnego dzieła Arystotelesa.

Hermeneutyka to póki co najmniej wartościowy dla mnie traktat filozoficzny, który wyczołgał się spod dłoni Greka. Po części sam jestem kowalem swojego rozczarowania, bowiem oczekiwałem zupełnie czego innego zarówno po samym autorze, podjętym przez niego temacie,jak i opisach tego, co ostatecznie mu się udało z niego wycisnąć. W skrócie: spodziewałem się zaciętej bitwy na argumenty pomiędzy nim, filozofem, mężem prawdy, a sofistami, na których szkoda mi słów, których zaś też szanuję za zręczność języka i mózgu. A co znalazłem? Zdania o tym, jak pisać zdania. Słowa o tym, jak porządkować słowa. Litery postawione po to, by nauczyć mnie, jak stawiać litery. Czułem się jak człowiek, który był zamrożony przez dwa stulecia, a gdy już obudził się w epoce jutra, pomimo młodości pozostawionej dawno za sobą, musiał siedzieć w jednej ławce z dzieciakami i uczyć się podstaw-podstaw, podstaw absolutnych w absolutnie podstawowy sposób. Arystoteles w ogóle nie podjął polemiki z ludźmi mówiącymi w inny sposób, on po prostu ich zagadał, mówiąc w sposób prawdziwy i wartościowy, ale jednak do bólu nudny. Nawet dla mnie, urodzonego humanisty.

Pomimo mojej winy w rozpoznaniu i tak nie mogę nie wytknąć tego, że jest to póki co najsłabsze dzieło Arystotelesa, na które Platon nawet by nie spojrzał i coś czuję - zważywszy na jego zupełnie odmienny sposób prowadzenia dyskusji - że nawet gdyby i to dzieło zawierało wiedzę i wnioski przełomowe w równej mierze, wiele by go to kosztowało, by je zgłębić. Co jest zatem tego przyczyną? Otóż... ta książka, która traktuje o tym jak mówić, formułować wypowiedzi jest... nie najlepiej napisana. Wiem, że to nie literatura piękna lecz inżynieria słowa, ale naprawdę, nie czyta się tego dobrze, oczy orzą po tym jak po asfalcie, z tęsknotą patrząc na miękki mech rosnący na łące obok. Zakładam, że to wina tłumaczenia i tysięcy lat podczas których język nieustannie ewoluował.
Pozycja warta poznania, zdecydowanie dla wytrwałych, zdeterminowanych oraz tych, którzy poznają ją ze względu na własną pracę.

Filozofię grecką poznawać zacząłem - jak i wszystko inne - po łebkach. Trochę wziąłem stąd, nieco stamtąd, raz ukłułem ziemniaka, a gdy go już pochłonąłem, nie zaprzątałem sobie głowy resztą jego braci, lecz od razu przeszedłem do deseru. Nie swojego. A później jednak przyniosłem zgubę reszcie ziemniaków. Ta metafora dobrze oddaje mój sposób poznawania, mało kiedy śledzę...