W niedawno wysłuchanym wykładzie z logiki i semantyki, profesor zakończył cytatem z Hegla: „Znajomość logiki tak pomaga w rozumowaniu, jak znajomość fizjologii w trawieniu”. Albo się "to" ma, albo się "tego" nie ma.

I właściwie tyle w temacie. Jeśli ktoś jest intelektualnym masochistą, to śmiało może się tym tomem katować.

--------------------

„Arystoteles rozróżnia trojakiego rodzaju dyskusje, w zależności od celu: w jednej celem jest tylko prawda, w drugiej pokonanie oponenta, w trzeciej dyskutujący toczą spór, przy czym treść sporu jest im obojętna. Do pierwszego rodzaju należą dyskusje toczone w dialogach platońskich, uzasadnienie twierdzeń opiera się tutaj na przesłankach prawdziwych. Drugi rodzaj dyskusji, najczęściej uprawiany, jest przedmiotem Topik. Od pierwszego różni się tym, że dowody twierdzeń mogły się opierać na przesłankach wiarygodnych (prawdopodobnych),a więc na takich, które miały być tylko zgodne z opinią powszechną. Trzeci rodzaj dyskusji uprawiali sofiści; były to spory przeradzające się nieraz w kłótnie”.

„Nie musi się badać każdego problemu i każdej tezy, lecz tylko te, które mogą sprawiać kłopot komuś, kto zasługuje na to, by mu dać odpowiedź rozumną, a nie naganę czy odesłanie do zmysłów; bo ci, co pytają, czy należy czcić bogów czy nie należy, i czy należy kochać rodziców czy nie należy, zasługują na naganę; natomiast ci, co pytają, czy śnieg jest biały czy nie, wymagają odesłania do zmysłów”.

„Nie należy jednak z każdym dyskutować i nie wdawać się z pierwszym lepszym, bo dyskusja z pewnymi osobami musi się stać jałowa. Przeciwko oponentowi, który za wszelką cenę chce wywołać wrażenie, że mu nic nie może zaszkodzić, można wprawdzie na wszelki sposób dążyć do wyciągnięcia wniosku, ale to nie jest dobra forma. Dlatego też nie należy wdawać się w dyskusję z pierwszym lepszym, bo z tego wyniknie tylko jałowa gadanina; bo także i ci, którym zależy na ćwiczeniu, nie są w stanie wstrzymać się od kłótliwych dyskusji”.

„Ponieważ w dyskusji nie można wprowadzać samych rzeczy, wobec tego zamiast nich używamy ich nazw jako znaków; dlatego też sądzimy, że to, co dotyczy słów, musi również dotyczyć rzeczy, tak jak to się dzieje w liczeniu za pomocą kamyczków. Ale tutaj porównanie zawodzi; bo ilość słów jest ilościowo ograniczona, natomiast ilość rzeczy jest nieograniczona. Dlatego też to samo słowo i ta sama nazwa mają więcej niż jedno znaczenie.
Tak jak w podanym przykładzie ci, którzy nie są wprawni w rachowaniu kamyczkami, mogą być oszukani przez biegłych, w ten sam sposób również i w dowodzeniu ci, którzy nie są dobrze obeznani ze znaczeniem słów, są wprowadzani w błąd, zarówno wtedy, gdy sami dyskutują, jak i wtedy, gdy innych słuchają”.

„Ponieważ jednak istnieją ludzie, dla których lepiej jest wydawać się mądrym, niż być nim [naprawdę] nie wydając się takim (sofistyka jest bowiem mądrością pozorną, a nie rzeczywistą, a sofista to człowiek, który z pozornej, a nie rzeczywistej wiedzy ciągnie zyski),to jasne, że ludzie ci muszą zadanie mędrca tylko pozornie spełniać, zamiast spełniać je rzeczywiście, a nie z pozoru. Trzeba stwierdzić, zestawiając razem obydwa cele, że obowiązkiem wiedzącego jest nie wypowiadać się samemu fałszywie o tym, co się wie, i umieć pokazać tego, co popełnia błąd; i od spełnienia obu tych rzeczy zależy to, że po pierwsze potrafimy dać odpowiedź i po drugie, że potrafimy jej rzeczywiście zażądać. A zatem ci, co chcą stać się sofistami, muszą studiować podany wyżej rodzaj argumentów, są bowiem praktyczne; zdolność tego rodzaju zapewni pozory mędrca, a to jest wszak cel, do którego dążą”.

W niedawno wysłuchanym wykładzie z logiki i semantyki, profesor zakończył cytatem z Hegla: „Znajomość logiki tak pomaga w rozumowaniu, jak znajomość fizjologii w trawieniu”. Albo się "to" ma, albo się "tego" nie ma.

I właściwie tyle w temacie. Jeśli ktoś jest intelektualnym masochistą, to śmiało może się tym tomem katować.

--------------------

„Arystoteles rozróżnia...