Słabiutkie to czytadło. Panie autorze wisi mi pan jedno zmarnowane popołudnie. Niestety mam zwyczaj kończyć książki, ale teraz żałuję.

Słabiutkie to czytadło. Panie autorze wisi mi pan jedno zmarnowane popołudnie. Niestety mam zwyczaj kończyć książki, ale teraz żałuję.

Dawno nie czytałam bardziej powalonej książki, w dodatku poziom żenady w ogólnym rozrachunku jest mocno przytłaczający

Dawno nie czytałam bardziej powalonej książki, w dodatku poziom żenady w ogólnym rozrachunku jest mocno przytłaczający

Kolejna powieść kryminalna w moim dorobku recenzenckim. Tym razem postanowiłam sięgnąć po powieść Pana Doriana Zawadzkiego "Napisz mi jak zabić". Interesująca okładka oraz opis z tyłu książki skutecznie zachęcają aby sięgnąć po tę pozycję, a czy aby na pewno jest ona tak interesująca jak mi się wydawało?


Śląska prowincja. Na wiejskiej polanie zostają odnalezione zwłoki poczytnego autora kryminałów. Wcześniej został uprowadzony z własnego domu, a jedynym świadkiem zajścia jest żona pisarza, znaleziona w sypialni – poturbowana i skuta kajdankami.
Sprawa zostaje przydzielona utalentowanej i niezwykle ambitnej podkomisarz Laurze Szumskiej, która nie może pogodzić się z faktem, że wbrew własnej woli oddelegowano ją z Warszawy do komendy powiatowej w Myszkowie. Do współpracy zostaje jej przydzielony komisarz Olgierd Kot, cieszący się uznaniem śledczy, który coraz częściej miewa myśli samobójcze.
Oboje funkcjonariuszy różni wszystko, ale żeby znaleźć zabójcę będą musieli stanąć ramię w ramię. Niebawem spokojny, urzekający pięknem krajobraz stanie się dla nich miejscem, w którym przyjdzie im się zmierzyć ze złem w ludzkiej skórze…



Powiem szczerze, że książka dość wciągająca. Autor dobrze wie jak zbudować napięcie i wciągnąć czytelnika w fabułę, sprawić by ten zaczął myśleć jak nasi bohaterowie i próbował sam rozwiązać tę skomplikowaną z początku zagadkę. Mroczny świat w który nas wprowadza ciekawi, interesuje i sprawia, że ciężko nam ją odłożyć. Mamy tu pełną gamę emocji, psychologicznych zagrywek, ale też ciekawych oraz zaskakujących bohaterów, którzy sprawiają, że powieść czyta się dość szybko i lekko. Akcja też nie jest nudna i monotonna, ciągle coś się dzieje i można powiedzieć, że wszystko jest względnie dopracowane. Co więcej, zaskakuje nas też na każdym kroku.

Język jakim autor się posługuje nie należy do jakiś wymyślnych co sprawia, że książkę czyta się naprawdę miło, bo nie trzeba tu się znać na jakiejś zbyt wydziwianej terminologii. Co do zakończenia - niesamowicie zaskakujące! Autor naprawdę wie jak to robić! Dodatkowo wprowadzając retrospekcje dotyczące naszych bohaterów autor sprawia, że w pewnym sensie z lekka się z nimi zżywamy poznając ich historię.

Podsumowując:

Powieść Doriana Zawadzkiego "Napisz mi jak zabić" to naprawdę nietuzinkowe połączenie thrillera psychologicznego i kryminału, który z każdą kolejną stroną potrafi czytelnika soba zaskoczyć. Na pewno jest pełen wszelakich emocji, adrenaliny a jego fabuła nie tylko wciąga, ale sprawia, że chcemy poznać zakończenie tej historii jak najszybciej. Można powiedzieć szczerze, że autor miał tutaj świetny pomysł na fabułę i wykorzystał go idealnie.

Ja ze swej strony gorąco ją polecam! Nie zawiedziecie się!

Kolejna powieść kryminalna w moim dorobku recenzenckim. Tym razem postanowiłam sięgnąć po powieść Pana Doriana Zawadzkiego "Napisz mi jak zabić". Interesująca okładka oraz opis z tyłu książki skutecznie zachęcają aby sięgnąć po tę pozycję, a czy aby na pewno jest ona tak interesująca jak mi się wydawało?


Śląska prowincja. Na wiejskiej polanie zostają odnalezione zwłoki...

Coś mi przeszkadzało w tej książce. Cały czas akcja bardzo wolno posuwała się do przodu i to było aż zbyt wolne tempo, bo nic się nie działo. Brakowało mi jakiegoś napięcia, dreszczyku emocji, było po prostu zbyt nudno jak na kryminał czy thriller. Przez całą książkę nie poczułam jakiegoś elemnetu zaskoczenia, strachu... Na koniec autor serwuje nam kilka "rewelacji" i niestety jedno z drugim nie pasuje do siebie. Moim zdaniem autor zbyt słabo wykorzystał swój pomysł na "całkoształt Klary".
Dużo bardziej podobała mi się książka "Dziewczyny, których pożądał" (Jonathan Nasaw),w której również wykorzystany został ten sam zabieg, ale tam naprawdę było to tak ciekawie skonstruowane, że chciało się to odkrywać i czytać dalej. A tutaj tej ciekawości brakowało.
Jak dla mnie, zbyt dużo też w tej książce było przytaczania powieści pisanej przez naszego zamordowanego Zebiego.

Coś mi przeszkadzało w tej książce. Cały czas akcja bardzo wolno posuwała się do przodu i to było aż zbyt wolne tempo, bo nic się nie działo. Brakowało mi jakiegoś napięcia, dreszczyku emocji, było po prostu zbyt nudno jak na kryminał czy thriller. Przez całą książkę nie poczułam jakiegoś elemnetu zaskoczenia, strachu... Na koniec autor serwuje nam kilka...

Spodziewałam się czegoś więcej. Miałam wrażenie, że wkradł się chaos w całą historię. Coś się zaczynało, coś się pojawiało i bez jakiegoś składu się skończyło. Nie do końca styl, który lubię, choć fajny pomysł.

Spodziewałam się czegoś więcej. Miałam wrażenie, że wkradł się chaos w całą historię. Coś się zaczynało, coś się pojawiało i bez jakiegoś składu się skończyło. Nie do końca styl, który lubię, choć fajny pomysł.

Bardzo sprawnie napisany thriller. Trochę śmiesznie czyta sie umiejscawiajac akcje w polskiej rzeczywistości. Ma to jednak
zdecydowanie swój urok. Książkę można rzeczywiście połknąć w kilka wieczorów i tak też zrobiłem. Polecam i odznaczam swoim prywatnym godlem: Dobre bo polskie

Bardzo sprawnie napisany thriller. Trochę śmiesznie czyta sie umiejscawiajac akcje w polskiej rzeczywistości. Ma to jednak
zdecydowanie swój urok. Książkę można rzeczywiście połknąć w kilka wieczorów i tak też zrobiłem. Polecam i odznaczam swoim prywatnym godlem: Dobre bo polskie

Na wiejskiej polanie zostają odnalezione zwłoki poczytnego autora kryminałów. Wcześniej został uprowadzony z domu, a jedynym świadkiem była jego własna żona.

"Napisz mi jak ZABIĆ" to już trzecia książka Doriana Zawadzkiego. Tym razem otrzymaliśmy thriller psychologiczny rozgrywający się na naszym, polskim, prowincjonalnym podwórku. Tym razem autor postawił na realizm. Powieść jest pozbawiona wątków fantastycznych ("Selekcjoner") czy futurologicznych("Kobieta w Masce"). Zamiast tego mamy śledztwo i inteligentną zabawę w kotka i myszkę. To pozycja, która zadowoli miłośników "Psychozy" A.Hitchcocka, albo serialu "Columbo". Postacie, nawet te drugoplanowe, są ciekawe i niejednoznaczne. Na wyróżnienie zasługuje Euzebiusz Kubiak, czyli zamordowany na samym początku autor kryminałów. Czytelnik ma szansę poznać jego charakter i losy w retrospekcjach - szkoda, że tak skończył.

Kolejnym dużym plusem najnowszej książki Zawadzkiego jest to, że pisze prostym i zrozumiałym językiem (nie mylić z łopatologicznym). Dodatkowo autor pokazuje moc jaka drzemie w krótkich, hermetycznych rozdziałach, które często są zakończone twistem fabularnym. Szkoda tylko, że nadużywa kursywy w epilogu. Taka odmiana pisma nadaje się tylko do krótkich didaskaliów i tytułów. Mimo wszystko nie rzutuje to na całokształt powieści.

"Napisz mi jak ZABIĆ" to bardzo przyzwoity thriller odwołujący się do klasyków, ale wnoszący też odrobinę świeżości do tego starego i skostniałego gatunku. Nie będę tutaj zdradzał czym ta "świeżość" się przejawia - przekonajcie się sami.


8/10

Na wiejskiej polanie zostają odnalezione zwłoki poczytnego autora kryminałów. Wcześniej został uprowadzony z domu, a jedynym świadkiem była jego własna żona.

"Napisz mi jak ZABIĆ" to już trzecia książka Doriana Zawadzkiego. Tym razem otrzymaliśmy thriller psychologiczny rozgrywający się na naszym, polskim, prowincjonalnym podwórku. Tym razem autor postawił na realizm....

Ciekawa aczkolwiek- musze to napisac - pomysl troche dziwny.

Ciekawa aczkolwiek- musze to napisac - pomysl troche dziwny.

"Napisz mi jak zabić" świetna książka, super mi się ją czytało. Jest kryminał połączony z thillerem. W książce znajdzie dużo emocji, ciekawi bohaterowie, mroczny świat, psychologiczne gry ale także wspomnienia z przeszłości. Polecam nie tylko miłośnikom kryminałów, warto przeczytać.

"Napisz mi jak zabić" świetna książka, super mi się ją czytało. Jest kryminał połączony z thillerem. W książce znajdzie dużo emocji, ciekawi bohaterowie, mroczny świat, psychologiczne gry ale także wspomnienia z przeszłości. Polecam nie tylko miłośnikom kryminałów, warto przeczytać.

Niezależnie od tego, jak bardzo lubimy komplikować sobie życie i poszukiwać najbardziej zawiłych z możliwych rozwiązań (czy wymówek),to tak naprawdę zwykle najlepszym okazuje się być najprostsze wyjście. Reguła ta sprawdza się zarówno w domowej rzeczywistości, jak i pracy zawodowej, niezależnie od branży. Jeśli chodzi o produkty, liczy się prostota ich użycia, najbardziej innowacyjnym jest zazwyczaj najbardziej oczywisty pomysł, zaś najprostsze wyjaśnienie kryminalnej zagadki kryje się zwykle w otoczeniu ofiary. Odzwierciedleniem tego są chociażby policyjne statystyki pokazujące, że zwykle sprawcami morderstw są osoby z najbliższej rodziny.
Jednak nie wydaje się to możliwe, by reguła ta dotyczyła morderstwa znanego pisarza kryminałów, Euzebiusza Kubiaka. Mężczyzna został znaleziony kilka kilometrów od domu, przy drodze, z odstrzeloną niemal głową, a początkowo trudno było zidentyfikować ofiarę. Kiedy jednak żona Kubiaka, Klara, również autorka kryminalnych opowieści, zostaje znaleziona w ich wspólnym domu, przykuta kajdankami do kaloryfera z oznakami maltretowania na ciele, policja łączy te sprawy. Kto mógłby chcieć zamordować jednego z najpopularniejszych polskich pisarzy skoro ponoć nie miał on wrogów? Z jakiego powodu bandyci włamali się do domu, skoro nic z niego nie skradziono? Na te i na wiele innych pojawiających się w toku śledztwa pytań odpowiedzi będzie poszukiwał Olgierd Kot, były komisarz, który po przegranej medialnej sprawie Pająka z Mysłowic usunął się w cień, pogrążając w depresji i samobójczych myślach. Na prośbę swojego dawnego znajomego wyrusza do komendy powiatowej w Myszkowie, by przyjrzeć się tej zagadkowej sprawie. W śledztwie jego partnerką jest jego była studentka, podkomisarz Laura Szumska, która jest w Myszkowie na zesłaniu. Jej nieustępliwość i bystry umysł nie były po linii działania warszawskiej komendy, zatem dostała propozycję nie do odrzucenia.
Jak się jednak okazuje, mimo różnicy wieku, Kot i Szumska tworzą niezwykły duet, który przełamuje szablonowe myślenie lokalnej policji. Przede wszystkim przekonani o wyjątkowym charakterze służby i swoistej misji zawodu dążą do poznania prawdy nawet mimo nacisków czy też świadomości, że ta prawda jest zwykle niewygodna. Bo nie może być inna, kiedy podejrzewa się pogrążoną w bólu wdowę, której małżeństwo było bliskie ideału.
Czy rzeczywiście Euzebiusza zabiła jego żona? Czy miałaby w tym jakikolwiek interes – sama była przecież piękna, inteligentna i doskonale wykształcona. Czy wersja napaści przez nią przedstawiona jest choć w części odbiciem tego, co miało miejsce feralnej nocy morderstwa? Przekonamy się o tym w trakcie lektury znakomitej powieści autorstwa Doriana Zawadzkiego. Opublikowany nakładem Wydawnictwa Replika kryminał pt. „Napisz mi, jak zabić”. Książka jest doskonałą lekturą nie tylko dla miłośników twórczości autora, ale dla wszystkich, którzy lubią emocjonujące zwroty akcji i nieoczywiste rozwiązania.
Autor nie tylko doskonale opowiada historię morderstwa, ale i losy Kota oraz Szumskiej, a dzięki temu, że powoli odkrywamy ich ręki i paranoje, zaczynamy lepiej rozumieć podejmowane przez nich decyzję, a nawet … myśleć, tak jak oni. Mistrzowska kreacja obejmuje właściwie wszystkich bohaterów, z Klarą na czele, zaś opowieść zmierza w kierunku, którego chyba nikt z czytelników się nie spodziewał. Najprostsze, a zarazem najbardziej nieoczywiste rozwiązanie zaskakuje i sprawia, że jeszcze długo po zakończeniu lektury siedzimy niczym sparaliżowani zadając sobie pytanie, jak to możliwe?! Po spektakularnej powieści i wstrząsającym zakończeniu przychodzi spadek energii i uporczywie powracająca myśl – kiedy kolejna powieść Zawadzkiego i czym tym razem nas zaskoczy/ I co ważniejsze - czy jest w stanie napisać jeszcze lepszą książkę?

Niezależnie od tego, jak bardzo lubimy komplikować sobie życie i poszukiwać najbardziej zawiłych z możliwych rozwiązań (czy wymówek),to tak naprawdę zwykle najlepszym okazuje się być najprostsze wyjście. Reguła ta sprawdza się zarówno w domowej rzeczywistości, jak i pracy zawodowej, niezależnie od branży. Jeśli chodzi o produkty, liczy się prostota ich użycia, najbardziej...