"Pełne uroku, realistyczne ilustracje, mądre przesłanie oraz teksty, do których czytelnicy chcą wracać i wracać." - ten opis to chyba nie do tej książki? Ilustracje okropne, napaćkane postaciami i kolorami do tego stopnia, że w niektórych opowiadaniach (np. Martynka poznaje muzykę, a de facto nic się nie dowiaduje o muzyce oprócz tego że wiolonczele są drogie i trzeba długich lat żeby się nauczyć grać) córka mnie pytała gdzie jest Martynka bo nie da się jej odróżnić od innych cukierkowych dziewczynek, które też w opowieści występują. Ledwo da się ją odróżnić od cukierkowych chłopców. Ilustracje nie przedstawiają tego co dzieje się w książce ("patrz, to niezwykły most Rialto" - gdzie ten most i na czym polega jego niezwykłość? nie wiemy, a za to mamy dwie identyczne ilustracje gdzie Martynka siedzi w łódce),pomijam kontrowersyjne rozwiązania estetyczne, które były już posądzane o przesadne seksualizowanie.

"mądre przesłanie" - i tak i nie, książka jest archaiczna też w treści, mamy w praktyce kodeks hammurabiego (brat nastraszył Martynkę, to ona nie dość, że trzymała go na mrozie to jeszcze sama go nastraszyła jeszcze bardziej),mamy nazywanie kobiet babami, albo że dziewczynki to tchórze, mamy błędy merytoryczne (Krzysztof Kolumb był Hiszpanem według autora książki. Moim zdaniem nawet jeśli jest niedouczony to tłumacz powinien to zmienić przy tłumaczeniu). Zdarza się, że książka przemyci jakąś uniwersalną mądrość, ale rzadko.

"teksty do których chce się wracać" - często bezsensowne bredzenie, które nie ma żadnego sensu czy przełożenia na fabułę? Ludek nie chce do Rygi w historii o ptakach. Do jakiej Rygi i po co o niej jest mowa? Historia o Wenecji zaczyna się od czapy, bez żadnego wstępu. Nie wiadomo co się dzieje. Wszędzie wplatane są bezsensowne rymy i piosenki, które nic nie wnoszą do historii a wybijają z rytmu czytania.

"Radość, współpraca, odkrywanie świata, szacunek dla innych - to wartości, których uczą opowiadania o sympatycznej dziewczynce i jej bliskich." - już w historii o duchu wyszedł, jaki szacunek mają dla siebie te dzieci. I chyba nie chciałbym, żeby uczono moje dziecko odkrywania świata w taki sposób - Martynka znika na całe dnie w nieznanym mieście bo biegnie za pieskiem albo kogoś poznała na koncercie. Na koniec przyprowadzają ją policjanci i wszystko w porządku. Archaiczna książka.

"Pełne uroku, realistyczne ilustracje, mądre przesłanie oraz teksty, do których czytelnicy chcą wracać i wracać." - ten opis to chyba nie do tej książki? Ilustracje okropne, napaćkane postaciami i kolorami do tego stopnia, że w niektórych opowiadaniach (np. Martynka poznaje muzykę, a de facto nic się nie dowiaduje o muzyce oprócz tego że wiolonczele są drogie i trzeba...