Kim nie jesteśmy - Istvan Vizvary
Dobrze napisana kompilacja kilku motywów - mamy tu oryginalny pomysł na panspermię, kontakt, problemy związane z AI, wątki ekologiczne, pacyfistyczne, rozmaite aspekty filozoficzne. Robota wykonana zgrabnie, przez obrazowanie raczej niż wykłady, postacie są jak najbardziej ludzkie, oprócz AI która chce być ludzka ale udaje jej się zbliżyć jedynie do poziomu psychopaty. Na koniec mamy więcej pytań niż odpowiedzi, ale nie czujemy niedosytu, bo to pytania skłaniające do przemyśleń. Na koniec znalazła się dość ewidentna pomyłka logiczna (albo ja czegoś nie ogarnąłem),wichrująca jeden z pobocznych wątków.
8/10

Ten, który stąpa po linie - Wojciech Zembaty
Czego nie wiemy o Aleksandrze Macedońskim. Postmodernizm pełną gębą - trochę zabawny, trochę chaotyczny, trochę lepki. Żonglerka pomysłami bez specjalnego celu. Bardziej żarcik niż wypowiedź. Ale krótki i nie męczy. Zakładam że to zamierzone żarty, bo z realiów historycznych byłaby dwója na szynach.
6/10

Siódmy dzień polowania - Scott Sigler
Główna intryga, pomysł wiodący - powód dla jakiego bohater pozostaje w odosobnieniu tudzież mechanizmy które ów powód kreują - kompletnie niewiarygodny. Kilka pobocznych drobiazgów gdzieś tam próbuje delikatnie zaczepić szare komórki czytelnika. Napisane w miarę, lekko kulejący przekład. Sumując, rzecz mogła by być fyfdziesiątym odcinkiem Archiwum X. Podobny poziom kulawej pulpowatości.
5/10

Wyprawa na biblioteczkę - Jeffrey Ford
Przyjemny, ciepło-ironiczny pomysł, acz nienowy, bo podobnych koncepcji miniaturowych ludków było na pęczki. Ale napisane fajnie, przyjemnie się czyta, tyle, że im bliżej końca tym bardziej widać, że brakło pomysłu na sensowne zakończenie. Wyprawa nie wiadomo po co - chyba, że traktować rzecz w kategorii himalaizmu - i w przestrzeni narratora też całkowita plaża koncepcyjna.
6/10

Dobra i zła wiadomość - Charles Yu
Ewidentny produkcyjniak na zamówienie. Kilka "gorących" tematów - AI, rasizm, korporacje, współczesne media - wrzucone, zmieszane, podane. Ani specjalnie złe ani specjalnie dobre. Zgrabnie napisane. Jakaś tam kolejna wizja bliskiej przyszłości, bardziej publicystyczna niż literacka.
6,5/10

Scenariusz RPG:
Gra Muzyka - Kuba Polkowski
0/10 Za ideę, bez odnoszenia się do jakości. Szkoda mi czasu na czytanie scenariuszy RPG. Pomylony pomysł.
-1 do oceny numeru.

Publicystyka:
Marek Starosta jak zwykle ciekawie, o organizmach, które do rozwoju wykorzystują promieniowanie wytwarzane przez pierwiastki radioaktywne. Dalej wywiad z jakimiś niezależnymi youtubowcami, ominąłem. Łukasz Czarnecki pisze o motywach prehistorycznych w fantastyce. Witold Vargas, tym razem o śmierci i nieśmiertelności. Potem jeszcze notka biograficzna Pyrkonu i przechodzimy do drugiej części, a tam wywiad z rysownikiem komiksów. Kosik ujawnia ukrywające się systemy kastowe, nie wiem tylko czemu to niby taka niespodzianka, Kołodziejczak zaś ciekaw jest co tam u Niemców w literaturze i kulturze, ok, każdemu jego porno. W nowym dziale erpegowym, Radosław Bożek wylicza nowości. Na zakończenie, Orbitowski wspominając Saturna 3, po raz kolejny rozważa istotę człowieczeństwa.

Recenzje:
Recenzje takie sobie. Te które mówią o znanych wznowieniach, składają się głównie z obiegowych, wyświechtanych frazesów, które często nijak mają się do rzeczywistej wartości książki. Meeh

Komiks:
Kur i Bednarczyk, Lil i Put. Graficznie, jakoś wyjątkowo tym razem, przyjemniej 5/10, za to żart z długą brodą 2/10.

Jedyna rzecz, dla której warto było nabyć numer to opowiadanie Istvana. Reszta to przeciętność albo mierzwa.
5/10

Kim nie jesteśmy - Istvan Vizvary
Dobrze napisana kompilacja kilku motywów - mamy tu oryginalny pomysł na panspermię, kontakt, problemy związane z AI, wątki ekologiczne, pacyfistyczne, rozmaite aspekty filozoficzne. Robota wykonana zgrabnie, przez obrazowanie raczej niż wykłady, postacie są jak najbardziej ludzkie, oprócz AI która chce być ludzka ale udaje jej się zbliżyć...

Czasami jest tak, że dana książka lub czasopismo podoba się bardziej niż innym użytkownikom LC z czysto osobistych, bardzo subjektywnych powodów. Tak było tym razem z kwietniowym numerem „Nowej Fantastyki”. Moja nota będzie zatem o przynajmniej jedną gwiazdkę wyższa.

Winna jest publicystyka, gdzie (co mnie samego zaskoczyło) przypadły mi najbardziej do gustu felietony Rafała Kosika i Tomasza Kołodziejczaka. Nie mając nic ze sobą wspólnego, poruszyły one tematy, które osobiście bardzo mnie interesują. Kosik pisze o FAKCIE, że systemy kastowe nie są li-tylko fenomenem kultury indyjskiej, ale mają się u nas, w Europie i w USA, równie dobrze. Popierają to badania genetyczne. A przyszłe technologie tylko pogłębią rozziew pomiędzy populacjami. Czas Elojów i Morloków jest bliski.

Kołodziejczak zwrócił natomiast uwagę na „poletko”, które „Nowa Fantastyka” zwyczajowo już ignoruje (i to od dziesięcioleci): zachodni sąsiedzi Polaków i ich literatura fantastyczna to raczej jakaś enigma dla czytelników tego czasopisma. Ostatni artykuł o takiej tematyce pojawił się tutaj w roku 2010! Panuje wyraźnie przekonanie, że za Odrą to już tylko Mordor... Autor nawołuje redakcję do bliższego przyjrzenia się nowoczesnej niemieckiej fantastyce, czemu ja mogę tylko przyklasknąć.

Z literatury znajdzie się w tym numerze coś porządnego z Polski: Istvan Vizvary prezentuje wcale ciekawy obraz poatomowej apokalipsy, połączony interesującym twistem z tematem Pierwszego Kontaktu. Wojciech Zembaty przedstawia natomiast alternatywną historię Aleksandra Wielkiego. Poruszył mnie tekst Scotta Siglera pt. „Siódmy dzień polowania” - tutaj motywy jak z „Dystryktu 9” Blomkampa zostały przetransformowane w coś ciekawego. Inne opowiadania numeru są również solidne: Czy to obserwacja dnia codziennego chochlików, czy pseudo-reportaż ze świata przyszłości, w którym samodoskonalące się roboty usuwają rasistowskie zachowania z własnego systemu (bardzo ku niezadowoleniu co niektórego klienta) – teksty te przypadły mi do gustu.

A Orbitowi dziękuję za przypomnienie filmu „Saturn 3”!

Czasami jest tak, że dana książka lub czasopismo podoba się bardziej niż innym użytkownikom LC z czysto osobistych, bardzo subjektywnych powodów. Tak było tym razem z kwietniowym numerem „Nowej Fantastyki”. Moja nota będzie zatem o przynajmniej jedną gwiazdkę wyższa.

Winna jest publicystyka, gdzie (co mnie samego zaskoczyło) przypadły mi najbardziej do gustu felietony...

Opowiadania:

Istvan Vizvary – Kim nie jesteśmy

Czyli siedemnaście stron opowieści bez ciekawej opowieści (i bohaterów).

Ja rozumiem, że autor ma przemyślenia, ja rozumiem, że drugie dno, naukowe podłoże, ja wszystko rozumiem – nie rozumiem tylko czemu, żeby zaprezentować te przemyślenia i drugie dno, wybiera formę przydługiej formy fabularnej, gdzie ani nie interesuje go fabuła (która jest pretekstowa i zwyczajnie nudna) ani bohaterowie (których nawet mu się nie chce opisywać – konia z rzędem temu, kto znajdzie w tym tekście opisy wyglądu bohaterów – mamy gadające głowy plus imiona).

Nie lepiej by było te wszystkie przemyślenia nad kondycją ludzkiej rasy skompilować w tekście publicystycznym – na jedną góra dwie strony? Zrobiłoby się na łamach miejsce na inne opowiadanie, a może nawet i na dwa, najlepiej takie, których autorzy chcą zajmująco opowiadać.

Sorry, Nowa Fantastyko, jeśli zastanawiacie się gdzieś tam, w zaciszu redakcji, czemu wam nakład topnieje (co zapewne tłumaczycie sobie głównie upadającym czytelnictwem),to informuję, że między innymi przez takie opowiadania. Opowiadania, których autorzy nawet nie udają, że chcą opowiadać, których nie interesują bohaterowie, fabuła, emocje. Czyli to wszystko, czego przede wszystkim szukają czytelnicy.

Bo na co czytelnikowi drugie dno i autorskie przemyślenia (choćby i trafne),skoro historia jest położona na większości kluczowych płaszczyzn?

Wojciech Zębaty – Ten, który stąpa po linie

Krótkie i niespecjalnie odkrywcze, choć napisane z pewną werwą. Niestety czasami język wyłamuje się z konwencji i nagle mamy kwiatki typu: „Frygijki i Paflagonki, co to lubią wysysać ogonki” – wtedy robi się infantylnie i po prostu sztubacko.
Wyraźnie tekst zapychacz – do przeczytania i zapomnienia.

Dział zagraniczny długo czekał na swoją kolej. Oczywiście z winy działu prozy polskiej, który odrzucił mnie od numeru na dwa tygodnie, a w czasie epidemii (kiedy człowiek ma naprawdę sporo czasu na czytanie) to wyjątkowe osiągnięcie.

Scott Siegler – Siódmy dzień polowania

Motyw ruchu anonymous mało wiarygodny. Zanim taki ruch by powstał, pierwsza lepsza agencja rządowa utajniłaby wszystko, a głównego bohatera pozbyła się i wmówiła ludziom w mediach cokolwiek – choćby to, że źli kosmici faceta załatwili. I ludzie kupiliby to bez mrugnięcia, było nie było, właśnie wygrali wojnę ze "złymi" kosmitami.

Prócz tego zgrzytu – dość prosta opowieść zbudowana na wytartych motywach sf. Opowieść, która nie broni się sama, bo się urywa i zostawia czytelnika z niczym.
Przeciętny tekst.

Jeffrey Ford – Wyprawa na biblioteczkę

Autor miał pomysł – całkiem ciekawy – niestety nie bardzo wiedział, co z nim zrobić. Z tytułowej wyprawy niewiele wynika, ot, chodzą bohaterowie, coś tam robią, autor staje na głowie, byśmy się tym przejęli, a później chyba daje za wygraną, bo sprawę po prostu ucina. W rezultacie mamy opowiadanie ciekawostkę, które przechodzi obok czytelnika leniwym krokiem (długaśne akapity) i daje się zapamiętać jedynie dzięki pomysłowi, niczemu więcej.

Charles Yu – Dobra i zła wiadomość

Z całego tekstu w głowie zostało mi kilka uśmiechów i opowieść o rasistowskich robotach. Ta ostatnia jest najciekawszą składową i niezaprzeczalnym plusem. Nie wiem tylko po co autor dopisał całą resztę. Jeśli chciał w ten sposób zbudować tło dla rzeczywistości, w której dzieje się historia rasistowskich robotów, to zdecydowanie przekombinował.
Przy okazji – Szanowna Redakcjo, proszę zapoznaj się z zasadami dzielenia wyrazów w języku polskim.

Podsumowanie

Niestety numer bardzo słaby – najsłabszy od wielu, wielu miesięcy (i to akurat w taki czas). Pięć opowiadań i ani jednej, pełnokrwistej opowieści. Na pudło nie zasługuje nikt. Nieśmiało próbuje na najniższym stopniu stanąć opowiadanie Forda, przepychając się z tekstem Yu, ale nie daje rady.
Miejmy nadzieję, że następny numer – o ile się ukaże – zaserwuje czytelnikom coś więcej, niż przemyślenia autorskie i literackie eksperymenty.

Opowiadania:

Istvan Vizvary – Kim nie jesteśmy

Czyli siedemnaście stron opowieści bez ciekawej opowieści (i bohaterów).

Ja rozumiem, że autor ma przemyślenia, ja rozumiem, że drugie dno, naukowe podłoże, ja wszystko rozumiem – nie rozumiem tylko czemu, żeby zaprezentować te przemyślenia i drugie dno, wybiera formę przydługiej formy fabularnej, gdzie ani nie interesuje go...

W związku-z-wiadomo-czym numer dotarł do mnie ze sporym opóźnieniem niestety.
Ale jest w końcu, przeczytałem i się dzielę…

Wobec tego – zajączka za ja… znaczy uszy.
„Kim nie jesteśmy” Istvana Vizvary’ego (lakeholmena, jak mi się kołacze). Interesujące pomysły, choć lekko odgrzewane. Trochę może przydługie, trochę zbędnych postaci, SI też tak trochę na przyczepkę. Ale poza tym – kilka całkiem interesujących pytań i rozważań. Czyli coś, co lubię. A lubiłbym bardziej, gdyby tak skrócić o połowę.
„Ten, który stąpa po linie” Wojciecha Zembatego – jest pomysł. O którym dałoby się napisać na stronę może. A tychże jest cztery i pół. Z czego dwie pierwsze wyglądają na opis mokrego snu nastolatka… Ale tak się podobno pisze współczesną literaturę. Dziękuję, nie dla mnie!
Aha, no i myśl, że za Aleksandra hulały pojęcia typu „inflacja”, godny jest jakiejś nagrody. Aż tak nie docenialiśmy przodków? Może i ciemną materię odkryli i nam nie powiedzieli?
„Siódmy dzień polowania” Scotta Siglera – jak z czasów wczesnego chrześcijaństwa bądź też hipisowskiej komuny: „kochajmy się, miłość sprawi, że wszystko będzie dobrze”. No cóż rozczaruję fanatyków z lewa i prawa – prawdziwy świat tak niestety nie działa. Autor, skupiając się na niewłaściwie pojętym humanizmie, omija pytania ważkie: po co przylecieli? Czego chcą? Jak dla mnie – autor fałszuje w tym tekście jak Mandaryna!
„Wyprawa do biblioteczki” Jeffreya Forda – hmmm… Właściwie nie wiem, co o tym opowiadaniu myśleć. Bo pomysł kompletnie od czapy. Za to naprawdę fajnie się czyta, autor bardzo sprawnie posługuje się piórem. No i się wciągnąłem. Z tym że ten tekst to jak szklana kula ze śniegiem – miły bibelocik, nic więcej!
„Dobra i zła wiadomość” Charlesa Yu. O czym autor chce mi powiedzieć? Jak zwykle jestem za tępy, by to pojąć. Trochę mnie może usprawiedliwia fakt, że jest to tekst z antologii będącej odpowiedzią na rządy Trumpa. Nie mieszkam w Ameryce, toteż Trumpowi nie mam kompletnie nic do powiedzenia!
Scenariusza RPG do gry „Tajemnic Pętli” nie czytałem, bo nie grywam. Ale rzuciła mi się w oczy Siekera! Szacun dla autora, bardzo zacny zespół!

Publicystyka trochę przeszła obok mnie. Bo tak – nowinki o RPG: nie gram; wywiad z jutuberami: wystrzegam się tego medium; wywiad z Marvano: na komiksy mnie nie stać.
Vargas, Kosik i Kołodziejczak – na swych stałych poziomach, acz bez szału.
Odnotuję za to felieton Orbitowskiego o „Saturnie 3”. Raz – że ten film widziałem (jako jeden z niewielu, o których pisze Orbit),i dwa – Farrah Fawcett (tu komentarza nie potrzeba)!
Jest jeszcze artykuł o Pyrkonie, który się nie-odbędzie-wiadomo-czemu, i odnosząca się do niego paskudna okładka. Kto wybrał ten projekt na plakat? Powiesić mu na pięć lat nad biurkiem – niech patrzy na to paskudztwo!

W związku-z-wiadomo-czym numer dotarł do mnie ze sporym opóźnieniem niestety.
Ale jest w końcu, przeczytałem i się dzielę…

Wobec tego – zajączka za ja… znaczy uszy.
„Kim nie jesteśmy” Istvana Vizvary’ego (lakeholmena, jak mi się kołacze). Interesujące pomysły, choć lekko odgrzewane. Trochę może przydługie, trochę zbędnych postaci, SI też tak trochę na przyczepkę. Ale poza...