Nie powinno się tak robić. Poradników nie czyta się jednym tchem! A jednak nie byłam w stanie się oprzeć. Wciągnęłam się w opowieść i nie mogłam pójść spać, zanim nie pochłonęłam ostatniej strony.

Bo „Isrikuz II” nie jest tylko dawką wiedzy o zarządzaniu od doświadczonego fachowca. To jest historia o naszych realiach. O ludziach, których spotykamy codziennie – albo którymi sami jesteśmy. O sytuacjach do bólu znajomych. Fabuła jest naprawdę dobrze przemyślana, niebanalna – potrafi zaskoczyć. Do tego książka jest pełna żywego naturalnego humoru. Ale największe emocje wywołali we mnie bohaterzy. Wiktor autentycznie wkurzał, aż się chciało powiedzieć mu kilka niemiłych słów. Wojtkowi współczułam i trochę się dziwiłam. Kingę podziwiałam – a też zazdrościłam. Dziewczyna naprawdę ma talenty! No i oczywiście nie da się nie zwrócić uwagę na tytułowego Angelo Isrikuza (który w mojej głowie mówił głosem Autora opowieści) z jego szczerością, a jednocześnie delikatnością i wyrozumiałością. Nie ma w tej opowieści bohaterów bezbarwnych, „nijakich”. Ba, nie ma też bohaterów zbędnych czy przypadkowych! Anna, Marta, Adam czy Robert… a nawet Jasiek, syn Angelo – każdy ma swoją rolę do spełnienia.

I każdy coś przekazuje czytelnikowi, czegoś uczy: czy to poprzez dialogi, czy poprzez swoje rozwiązania rozmaitych sytuacji, czy też przez błędy i ich konsekwencje. Ta szczególna ze swego rodzaju książka – opowieść biznesowa – nie tylko opisuje wędrówkę kilku zupełnie różnych osób do jednego celu, jakim jest zostanie dobrymi skutecznymi menadżerami. Ona podaje konkretne rady i metody, jak podążyć za bohaterami.

**Dla kogo jest „Isrikuz II”?**
Dla każdego, kto ma zarządzać ludźmi. Zdecydowanie polecam lekturę wszelkim prezesom organizacji młodzieżowych, kół naukowych, samorządów uczniowskich etc. Napisana jest w sposób bardzo przystępny, a jednocześnie jest skarbnicą wiedzy dla początkującego przywódcy. Barwne przykłady i codzienna mowa opowieści powodują, że treść niejako sama wchodzi do głowy. I z pewnością przypomni się w odpowiednim momencie.

Dla tych natomiast, którzy znają i używają wszelkich instrumentów i metod zarządzania, lektura opowieści może stanowić świetną grę intelektualną „rozpoznaj wszystkie wspomniane narzędzia”. Tylko niektóre bowiem są wymienione wprost. Większość jest elementem wplecionym w opowiadanie i dopiero w zakończeniu nazwana po imieniu.

**Czy warto mieć własny egzemplarz „Isrikuza II”?**
Zdecydowanie tak. Bo do tej lektury się wraca. Przynajmniej powinno się wracać, jeśli ma ona być nie tylko świetną rozrywką, ale i podręcznikiem dla młodego lidera. Za pierwszym razem możną ją pochłonąć tak, jak ja to zrobiłam – zaintrygowana biegiem wydarzeń, empatyczna wobec bohaterów, z lekką dumą zauważająca znajome metody zarządzania (wszak od ładnych kilku lat jestem wiernym czytelnikiem newslettera Bernarda Frugi). Następnie jednak warto mieć tę książkę pod ręką, sięgać do niej raz po raz, podkreślać, dyskutować z bohaterami – albo narratorem – i czerpać z niej inspirację. Bo naprawdę jest z czego.

Nie powinno się tak robić. Poradników nie czyta się jednym tchem! A jednak nie byłam w stanie się oprzeć. Wciągnęłam się w opowieść i nie mogłam pójść spać, zanim nie pochłonęłam ostatniej strony.

Bo „Isrikuz II” nie jest tylko dawką wiedzy o zarządzaniu od doświadczonego fachowca. To jest historia o naszych realiach. O ludziach, których spotykamy codziennie – albo którymi...

Nie tyle przeczytana, co przesłuchana, ale napewno przemyślana.
Książka dla każdego kto w swojej codzienności wspólpracuje z Ludźmi i realizuje jakikolwiek projekt.
Własne obserwacje przekonują mnie, że w wielu sytuacjach ludzie postępują w określony, schematyczny sposób tylko dlatego, że nawet nie wiedzą, że można inaczej. Ba, wielu uważa, że inaczej się nie da.
Polecam każdemu, kto mimo wszystko chce zmienić coś na lepsze. Książka inspiruje do dobrych zmian. Polecam

Nie tyle przeczytana, co przesłuchana, ale napewno przemyślana.
Książka dla każdego kto w swojej codzienności wspólpracuje z Ludźmi i realizuje jakikolwiek projekt.
Własne obserwacje przekonują mnie, że w wielu sytuacjach ludzie postępują w określony, schematyczny sposób tylko dlatego, że nawet nie wiedzą, że można inaczej. Ba, wielu uważa, że inaczej się nie da.
Polecam...

Rzecz jasna zostawiam moją opinię bez gwiazdek, bo jakże autor ma ocenić to, co wyszło spod jego ręki?
Natomiast z przyjemnością podzielę się moimi wrażeniami.
Mam przekonanie, że przekazanie wiedzy i doświadczeń w formie powieści biznesowej ułatwi przyswojenie dobrych praktyk managerskich także tym, którym nie łatwo przychodzi studiowanie prac o zarządzaniu.
Trójka książkowych bohaterów (Kinga, Wiktor i Wojtek) ma cechy i zachowania, które widziałem u managerów napotkanych w mojej pracy trenera zarządzania.
Natomiast sytuacje i sposoby ich rozwiązywania nakreśliłem takie, jakie podpowiadała moja praktyka.
Zatem puszczam książkę w świat z nadzieją, że trafi w potrzeby praktyków w firmach i organizacjach niebiznesowych.
Dodam, że proces tworzenia ISRIKUZ II był przygodą łączącą poczucie wolności z dyscypliną. Na potrzeby pisania zdecydowałem się wstawać codziennie o 5:00 i pisać co najmniej 1000 słów dziennie. Zdaję sobie sprawę, że burzę wyobrażenie procesu twórczego jako błogiego siedzenie w atrakcyjnym otoczeniu i czekania na natchnienie. Codzienny konkretny cel był dla mnie ramą, w której cieszyłem się wolnością tworzenia.
Dzielę się tym doświadczenie, bo przypomina ono przesłanie książki, że klucz do realizacji marzeń kierownika tkwi w samodyscyplinie i wytrwałym realizowaniu codziennych zadań.

Rzecz jasna zostawiam moją opinię bez gwiazdek, bo jakże autor ma ocenić to, co wyszło spod jego ręki?
Natomiast z przyjemnością podzielę się moimi wrażeniami.
Mam przekonanie, że przekazanie wiedzy i doświadczeń w formie powieści biznesowej ułatwi przyswojenie dobrych praktyk managerskich także tym, którym nie łatwo przychodzi studiowanie prac o zarządzaniu.
Trójka...