https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2019/04/gdy-nic-nie-jest-takie-jak-byc-powinno.html

Połączenie kryminału czy też thrillera z fantastyką i nutką horroru? Biorę w ciemno! I to nie trzeba mnie dwa razy namawiać. Uwielbiam fantastykę w każdym wydaniu, a jej mariaż z kryminałem to już w ogóle wisienka na torcie. No cóż, chyba jednak powinnam się nauczyć, że od nadmiaru słodkości brzuch może człowieka rozboleć...
Na południu Francji dochodzi do makabrycznych zbrodni – giną młode kobiety, których ciała zostają znalezione potwornie okaleczone Komisarz Eva Svärta wraz ze swoim partnerem, komisarzem Alexandrem Vauvertem, wpada na trop dwójki braci, którzy są być może odpowiedzialni za tę zbrodnię. W domu obu braci znajdują mnóstwo okaleczonych zwłok, imiona diabłów i pentakle wyrysowane na ścianach, a także wilki, które za wszelką cenę starają się ochronić to makabryczne dzieło. Jednak zarówno wilki, jak i bracia zostają zastrzeleni w trakcie aresztowania. Komisarz Svärta wraca do biura w Paryżu, jednak paskudne przeczucie, że sprawa "Wampirów z Ciemnogóry", jak nazwały morderców media, nie jest jeszcze zakończona. W krótkim czasie po rozwiązaniu poprzedniego śledztwa, w stolicy Francji dochodzi do dokładnie takich samych morderstw. Policjantka postanawia wytropić morderców raz jeszcze, nie wiedząc, że sama jest zaplątana w tę sprawę bardziej niż jej się wydaje...
Miało być strasznie i w sumie to nie było. Miało być magicznie... I zasadniczo też nie było. Przynajmniej dla mnie. Nie kupiłam ani tej intrygi, ani głównej dwójki bohaterów, ani niczego. Kurczę, nie wiem, czemu. Pomysł był naprawdę zacny na książkę, ale, niestety, spaliło na panewce jego wykonanie. Jednakże od początku... Nie leżał mi styl autora. Krótkie, pourywane zdania, pisane jedno pod drugim, jakby ktoś dostał zadyszki. Jak sądzę, chodziło o to, aby dodać akcji dramatyzmu i wrażenia przyspieszenia, ale mnie to strasznie irytowało. Na dodatek opis jednej sceny seksu był tak mało podniecający, że aż niesmaczny i odpychający.
Jeśli chodzi o główną bohaterkę, czyli komisarz Svärtę, to kompletnie nie kupiła mnie jej psychologiczna kreacja. Dobra, cieszę się, że wyróżniała się czymś z wyglądu, bo była albinoską i zawsze nosiła okulary przeciwsłoneczne, ale jej zachowanie z traumą z dzieciństwa w ogóle do mnie nie docierało. Miała halucynacje, była uzależniona od leków psychotropowych (bo każdy szanujący się glina jest od czegoś uzależniony przecież, nie?), do tego w jej przeszłości wydarzyło się coś, co wyparła do podświadomości, ale w dodatku była twarda i odważna... No, nie była. Jak przyszło co do czego, to jej rola ograniczyła się do krzyków, jęków, płaczu i halucynacji, a całą robotę odwalił za nią Alexandre Vauvert, misiowaty i nieco pogubiony w życiu komisarz z południa Francji, którego polubiłam dużo bardziej. Jeśli natomiast chodzi o postaci drugoplanowe, to były i na tym by się skończyła ich rola, bo były miałkie, bez charakteru i właściwie człowiek przechodził obok nich obojętnie. O, zginęła któraś? Ojej, no tak to bywa. I tyle.
Dwie rzeczy natomiast mnie wkurzyły nieziemsko i to jest moje zboczenie wywołane wykształceniem i tematem mojej pracy licencjackiej. Otóż w którymś momencie wplątano w to wszystko Elżbietę Batory, która, jak wiadomo, była oskarżana o kąpiele we krwi dziewic. Otóż, moi drodzy, nic takiego nie miało miejsca, bo dziewic w całych Węgrzech by jej zabrakło. A już całkiem mnie szlag jasny trafił, jak zobaczyłam tekst o tym, że była rumuńską lesbijką. Jasny gwint, po pierwsze: była Węgierką. Po drugie: była bi, bo kochanków też miała. Szczerze powiem, że mało nie rzuciłam w tym momencie książką na pół pokoju, tak się wkurzyłam i miałam ochotę już jej nie kończyć.
I w sumie nie wiem, jak to podsumować. Ta książka miała naprawdę ogromny potencjał, bo historia o wilkołakach w połączeniu z kryminałem mogłaby się naprawdę dobrze sprzedać. Niestety, jej potencjał został już na początku zmarnowany przez nijaką główną bohaterkę i brak jakiegoś większego napięcia i nutki strachu. Obawiam się, że nie dla mnie proza Sire Cedrica, ale może ktoś z Was się skusi i znajdzie w niej coś dla siebie?

https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2019/04/gdy-nic-nie-jest-takie-jak-byc-powinno.html

Połączenie kryminału czy też thrillera z fantastyką i nutką horroru? Biorę w ciemno! I to nie trzeba mnie dwa razy namawiać. Uwielbiam fantastykę w każdym wydaniu, a jej mariaż z kryminałem to już w ogóle wisienka na torcie. No cóż, chyba jednak powinnam się nauczyć, że od nadmiaru...