Trzecia rzecz Pilcha i znowu krok do przodu. Świetny był już "Spis cudzołożnic", ale felieton (taka forma przeważa w "Rozpaczy") okazuje się formą wręcz stworzoną dla Pilcha i pozwalającą mu uzyskać prawdziwe delicje. Momentów trafionych, błyskotliwych i oczywiście zabawnych jest bardzo wiele, więcej niż w poprzednich książkach pisarza. Czuć w felietonach pisarza z prawdziwego zdarzenia- każdy jest zaplanowany i zbudowany według atrakcyjnego pomysłu i zazwyczaj ma świetną puentę.

Triumfy święci pilchowska ironia, w której można się rozsmakować i podziwiać ją w większości fragmentów, ale przede wszystkim w nieco dłuższych końcowych esejach/felietonach poświęconych grafomanii. Swego rodzaju odkryciem dla mnie były felietony poświęcone literaturze (już te pisane bez ironii) i czyta się je bardzo dobrze, także dlatego, że autor nie unika ocen.
Śmiało polecam jako lżejszą literaturę, szczególnie osobom przemęczonym ciężkimi doznaniami czytelniczymi.

Trzecia rzecz Pilcha i znowu krok do przodu. Świetny był już "Spis cudzołożnic", ale felieton (taka forma przeważa w "Rozpaczy") okazuje się formą wręcz stworzoną dla Pilcha i pozwalającą mu uzyskać prawdziwe delicje. Momentów trafionych, błyskotliwych i oczywiście zabawnych jest bardzo wiele, więcej niż w poprzednich książkach pisarza. Czuć w felietonach pisarza z...