Książeczka przeczytana z synkiem, miała być kolejną cegiełką dobrze spędzonego dnia. Okazało się rozczarowaniem. Sama historia jest bardzo krótka, a przez to dziecko niezbyt się wczuwa. Nawet przy powolnym czytaniu, bajka zaraz się kończy. Kreska niezła, ale daleko ma do rewelacji. Moja pociecha zna bajki o podobnym przesłaniu, a zdecydowanie lepsze (np. seria Tupcio Chrupcio czy Franklin).

Jeden element jest w tej bajce jednak wprost niedopuszczalny. Tata pingwin nie dość, że występuje śladowo (cóż, to częste w literaturze dziecięcej) to dodatkowo kpi i wyśmiewa swojego syna-pingwina, który boi się pływać! Tą odrzucającą wypowiedź ucina krótkim, surowym ,,Dość tego.". Tak wygląda wsparcie rodzicielskie? Szydzeniem z własnego dziecka? No, chyba, że brodzimy w oparach stereotypów....

Nie tworzy się w bajkach dla dzieci negatywnych obrazów rodzica. Dzieci w bajkach poznają sposoby na pokonywanie przeciwności wewnętrznych i zewnętrznych, ale nigdy w postaci swoich najbliższych!

W tym bogactwie literatury dziecięcej - tą zdecydowanie odradzam, chyba że ktoś zamierza kultywować w dziecku strach przed własnym tatą.

Książeczka przeczytana z synkiem, miała być kolejną cegiełką dobrze spędzonego dnia. Okazało się rozczarowaniem. Sama historia jest bardzo krótka, a przez to dziecko niezbyt się wczuwa. Nawet przy powolnym czytaniu, bajka zaraz się kończy. Kreska niezła, ale daleko ma do rewelacji. Moja pociecha zna bajki o podobnym przesłaniu, a zdecydowanie lepsze (np. seria Tupcio...