*** Kiedy przychodzi moment, by zostawić przeszłość daleko w tyle i zacząć żyć, po prostu z dnia na dzień, każdą chwilą budując swoją przyszłość? ***

Czasami przeszłość odciśnie na człowieku jakieś piętno, uderzając w taki sposób, że zwali go z nóg, kradnąc mu wszystko to, na czym najbardziej mu zależało. Jedni poradzą sobie z taką próbą szybciej, całkowicie odcinając swoją przeszłość i choć bolesne wspomnienia najprawdopodobniej i tak w jakiejś części zostaną, to mimo wszystko wracają do życia, normalnej codzienności. Innym przychodzi to znacznie trudniej i ich życie przypomina trochę urwany film, ciałem obecni, ale duszą daleko w przeszłości
Jak wiele można wybaczyć? Gdzie leży granica, w której rozstrzygamy czy można komuś darować winy, czy nadal chować w sobie żal i jakąś urazę? Czy warto tłamsić w sobie taką gorycz, dusić ją i przygwożdżać ją krzyżem do serca. Nie wiem czy ta gra jest warta świeczki? Moim zdaniem nie, ale każdy człowiek to inna historia, więc mogę powiedzieć tylko za siebie...

****

Wybaczenie, w zależności oczywiście od chowanej w głębi serca urazy, przychodzi bardzo ciężko.., a to wszystko przez naszą pamięć, która bezlitośnie o wszystkim pamięta, chowając w swoim sekretnym skarbcu wszelkie winy i przewinienia. Tylko, że w ten sposób ludzka pamięć męczy własną duszę, przytłacza ją, dusi... Dla kogoś komu, uda się przebrnąć przez drogę pełną żalu oskarżeń wobec kogoś, przechodząc przez bramę przebaczenia, uleczy swoją swoją duszę, da jej ukojenie, wewnętrzny spokój. Dusza stanie się lekka, będzie lewitować, unosić się niczym piórko puszczone w subtelny podmuch cichego, wieczornego wiatru...
Po jednej stronie medalu jest wybaczenie, natomiast po drugiej są wyrzuty sumienia. Każdego z nas gryzie..., nieprawdaż? Każdy coś zmalował w swoim życiu. Czasami było to mniejsze zło, które dość szybko wyparowało, a niekiedy zdecydowanie większe, które od wewnątrz pogruchotało człowieka, przygniatając ciężarem jego winy. Sumienie, które gryzie w brutalny, okrutny sposób, potrafi zamienić życie człowieka w prawdziwe piekło. Jak wielki jego ciężar człowiek jest w stanie udźwignąć? Jak długo może nosić na swych barkach to obciążenie?
Kiedy wyrzuty sumienia przynoszą wewnętrzne cierpienie, pod pewnym względem człowiek powinien się z tego cieszyć. A dlaczego takie cierpienie może być budujące? Otóż, ukazuje wówczas tkwiące w człowieku dobro, które mimo ciągłej obecności w życiu człowieka, kiedy to siedzi sobie gdzieś w jego umyśle, nie ustrzegło go od popełnienia jakichś błędów, przemyślanych decyzji, które zaprowadziły go w ślepą uliczkę lub na samo dno, powodując jego moralny upadek

O miłości, tęsknocie, wybaczeniu, moralnych dylematch, poczuciu winy i strasznych wyrzutach sumienia, o trudnych i skomplikowanych wyborach, budujących naszą codzienność, nas samych...
Nicholas Sparks potrafi o tym pisać, w taki sposób, że czytający może w to wszystko uwierzyć, wyciągając jakieś wnioski dla siebie samego. Niezbyt często sięgam po taką tematykę, kiedyś nieco częściej. Z czasem w wielu książkach dostrzegłem zbyt wiele naiwności, pustych, pozbawionych realizmu emocji, które służą jedynie taniej maniupulacji i igraniu na wrażliwości czytelnika.

Sparks pisze prawdziwie, życiowo i za to właśnie lubię jego książki...

*** Kiedy przychodzi moment, by zostawić przeszłość daleko w tyle i zacząć żyć, po prostu z dnia na dzień, każdą chwilą budując swoją przyszłość? ***

Czasami przeszłość odciśnie na człowieku jakieś piętno, uderzając w taki sposób, że zwali go z nóg, kradnąc mu wszystko to, na czym najbardziej mu zależało. Jedni poradzą sobie z taką próbą szybciej, całkowicie odcinając ...