Rafał Kosik zaczynał i dorosłym czytelnikom znany jest przede wszystkim jako autor powieści fantastycznych (za „Różaniec" dostał w tym roku Nagrodę Zajdla). Ale za sprawą dwóch cieszących się popularnością serii jest już chyba równie uznanym autorem z kręgu literatury dziecięcej.

„Wenecki spisek" to szósty tom przygód czwórki warszawskich dzieciaków. Warto podkreślić, że każdą książkę cyklu można czytać oddzielnie, choć oczywiście bardzo dobrze się do wykreowanych przez Rafała Kosika bohaterów wraca, a zakorzenione wcześniej sympatie pozwalają w pełni cieszyć się niezwykłymi przygodami. Po raz pierwszy akcja przenosi się tak daleko od nowoczesnego apartamentowca – miejsca zamieszkania bohaterów. Wraz z dziećmi wyruszymy na wielką wyprawę na południe Europy, znakomicie zaplanowaną przez Alberta (chłopca z zespołem Aspergera). W wyniku czego swojej pasji do liczb Albert odda się w Wenecji (a my będziemy mogli zapamiętać parę faktów o mieście na wodzie), Mi zarobi dużo pieniędzy oraz jak zawsze przekręci i wytłumaczy kilkanaście trudnych słów i wyrażeń, artystka Amelia wejdzie w fazę odbić, a Kuba udowodni, że jest naprawdę wspaniałym starszym bratem. Bohaterką tej historii jest też alergia i pies Imbir. A wszystko w prawdziwie szpiegowskiej otoczce, z nowoczesnymi laboratoriami, groźnymi ludźmi w lustrzankach i garniturach oraz czarnym charakterem z nieograniczonym zapasem peruk i kreacji.

Motorem wydarzeń są szaleństwa (zwane też potrzebami) sześcioletniej Mi. Najlepsze sceny rozegrają się w pociągu (gdzie Mi popisze się zdolnościami lingwistycznymi). Dowiemy się, czy można kupić bilety wsteczne, co znaczy Serenissima, kto wzdychał na Moście Westchnień i jakim cudem weneckie budynki unoszą się na wodzie. Opowieść skierowana do dzieci od lat sześciu do nastu, jest też sympatyczną lekturą dla czytających dzieciom dorosłych, bo to do nich tak naprawdę kierowane są niektóre żarty.

Jak zawsze Rafał Kosik, bawiąc, uczy. Konkretów dzięki Mi i Albertowi, zaś cała czwórka po raz kolejny udowadnia, ile można zyskać dzięki przyjaźni i współpracy.

To bardzo sympatyczna lektura. Komiczne przygody dzieciaków i ich sprawnie nakreślone charaktery łatwo wywołują głośny śmiech, a urocza kreska Jakuba Grocholi, od pierwszego tomu ilustrującego cykl, pokazuje, że byłby z tych historii niezły materiał na film animowany. Rysunki poza okładką są czarno-białe, ja tylko po raz kolejny napiszę (podpierając się autorytetem dziewięcioletniej konsultanki), że mogłoby być ich więcej.

Agnieszka Ardanowska