Z przyzwyczajenia już zaczęłam zbierać kolejną kolekcję wydawnictwa Hachette, które tym razem zaproponowało serię opracowań głównych nurtów filozoficznych w oparciu o najbardziej znane sylwetki myślicieli.
Jak się jednak okazuje, zaproponowane tomy możemy uznać zaledwie za streszczenia, które we względnie zwięzły sposób starają się omówić najważniejsze elementy konkretnych filozofii.
Idąc tropem chronologicznym zaczęłam od najwcześniejszej proponowanej przez serię charakterystyki omawiającej Pitagorasa. Sam tytuł tego tomu uważam za dosyć naciągany z racji tego, że ponad połowa tekstu skupia się na myślicielach jońskich wtrącając, co krok odniesienia do bliższych naszym czasom filozofom poświęcając rzeczonemu Pitagorasowi i jego szkole zaledwie kilka stron. Dodatkowo niepotrzebnie wtrącane są niektóre fragmenty tekstów źródłowych skoro dosłownie na tej samej stronie zostały one praktycznie streszczone.
Nie uważam, że zawarte w treści tego tomu konteksty i odwołania są zbędne jednak sposób, w jaki są one przedstawiane wprowadza chaos i może utrudniać przyswojenie nie tak łatwych do zrozumienia kwestii pojmowanego przez pitagorejczyków empiryzmu i matematyki.
Ostatecznie uważam, że seria nie jest warta ceny, jaką proponuje za nią wydawnictwo Hachette, a należące do niej tytuły możemy traktować zaledwie, jako streszczenia głębszych i odrobinę bardziej skomplikowanych tematów niż kompletne opracowania.

Z przyzwyczajenia już zaczęłam zbierać kolejną kolekcję wydawnictwa Hachette, które tym razem zaproponowało serię opracowań głównych nurtów filozoficznych w oparciu o najbardziej znane sylwetki myślicieli.
Jak się jednak okazuje, zaproponowane tomy możemy uznać zaledwie za streszczenia, które we względnie zwięzły sposób starają się omówić najważniejsze elementy...

Recenzowanie każdego pojedynczego tomu jakiejś kolekcji, która nie jest kolekcją powieści, wiąże się z pewnymi problemami. Co nowego mogę bowiem napisać o przedstawieniu jakiegoś filozofa, które nie różni się niczym szczególnym od przedstawienia innego filozofa, już przeze mnie omawianego? Przesiąknięty schematami serii, sięgnąłem po tom dziewiąty i… Był on dla mnie prawdziwym zaskoczeniem.

Spodziewałem się ujrzeć życiorys Pitagorasa, omówienie jego szkoły, poglądów filozofa a następnie krytyki. Zamiast tego, przez praktycznie równą połowę książki, autor przedstawia nam innych filozofów! Tales, Anaksymenes i Anaksymander! Choć wiem, że ramy czasowe, propozycje reszty filozofów i historia myśli jest ważna, to poświęcanie temu połowy książki zdaje mi się dziwnym zabiegiem. Moim zdaniem jest to zabieg dobry, jeśli wydawcy nie planują już więcej sięgać po „Dzieciństwo filozofii”, a skupić się na filozofach późniejszych. Jaki jest wobec tego cel nazywania tomu imieniem Pitagorasa, skoro przez niemalże cały tekst odnosiłem wrażenie, że nie gra on tutaj głównych skrzypiec? Co najwyżej jedne z głównych?

Myślę, że autor postanowił przedstawić zbyt wiele koncepcji w jednej książce. Starając się pokazać jak najwięcej, nie skupił się na tym, co miało brać górę nad resztą i tworzyć trzon całego tomu. Jest to dosyć duży minus. Dodatkowo, w tekście pojawiło się kilka błędów. Z czystym sercem mogę przyznać książce osiem na dziesięć gwiazdek.

Recenzowanie każdego pojedynczego tomu jakiejś kolekcji, która nie jest kolekcją powieści, wiąże się z pewnymi problemami. Co nowego mogę bowiem napisać o przedstawieniu jakiegoś filozofa, które nie różni się niczym szczególnym od przedstawienia innego filozofa, już przeze mnie omawianego? Przesiąknięty schematami serii, sięgnąłem po tom dziewiąty i… Był on dla mnie...