Miejscami zalatywało pewnym relatywizmem "To wielkie bohaterstwo ze strony rodziców (że zdecydowali się urodzić chore dziecko które umrze po porodzie - przyp.), ale powiem szczerze - nikt nie ma prawa oczekiwać podobnego heroizmu od kogokolwiek. Nie wiem, jakie zająłbym miejsce w podobnej historii, nie chciałbym nigdy się mierzyć z takimi pytaniami. Wiem tylko, że o miłości nie powinno się gdybać. Miłość można okazać wyłącznie w praktyce".

Ja powiem szczerze, zdziwienie mnie bierze, że katolicki dziennikarz może dopuszczać aborcję. Generalnie irytujące były takie wrzutki z własną opinią.

Miejscami miałam poczucie, jakby na siłę szukał, że święci też "łobuzowali". Rozumiem chęć przybliżenia świętości, że to nie ludzie z aureolą, którzy uśmiechają się z wysoko powieszonych portretów na zimnej ścianie kościoła, ale ludzie z krwi i kości, którzy tak jak my, mieli problemy i swoje życie, jednakże podkreślanie za każdym razem swojego przypuszczenia, że dany bohater nie był "uduchowiony" tak jak się go przedstawia, przypomina trochę pomalowanego murzyna z pewnego medium, który wybrał się na marsz niepodległości i mówił, że uczestnicy nawet jak nie wypowiadali „Matko, czarnuch przyszedł”, to tak czuł.

Żeby nie było, że wszystko źle - dobry pomysł z poszukaniem osób, które nie są ogłoszone świętymi, o których pamięć jest jeszcze świeża i, którzy są młodzi. Coś inspirującego można znaleźć

Miejscami zalatywało pewnym relatywizmem "To wielkie bohaterstwo ze strony rodziców (że zdecydowali się urodzić chore dziecko które umrze po porodzie - przyp.), ale powiem szczerze - nikt nie ma prawa oczekiwać podobnego heroizmu od kogokolwiek. Nie wiem, jakie zająłbym miejsce w podobnej historii, nie chciałbym nigdy się mierzyć z takimi pytaniami. Wiem tylko, że o miłości...