Kiedy odchodzi młody człowiek, wydawać by się mogło to tragedią. A co jeśli jego życie było pięknym świadectwem dla innych i niesie za sobą pewne przesłanie i inspirację dla przyszłych pokoleń, mimo że zakończyło się, wydawać by się mogło przedwcześnie? Jak wtedy na to spojrzeć? Czy warto poznać historię ,,młodego świętego’’?

Książka ta nie jest specjalnie długa, napisana bardzo przyjemnym językiem, wzbogacona w kolorowe fotografie przyciągnęła moją uwagę 😊

Możemy w niej poznać kilku młodych ludzi z całego świata, o których nie każdy miał okazję usłyszeć, m.in. o Agacie Mróz-Olszewskiej, Helenie Kmieć czy Chiarze Badano. Dowiadujemy się co nieco o ich życiu, jaka była droga tych młodych ludzi do świętości, czym się wyróżniają i dlaczego to właśnie o nich autor zdecydował się wspomnieć.

Autor podkreśla, że święci, że to nie ludzie z aureolą, którzy uśmiechają się z wysoko powieszonych portretów na zimnej ścianie kościoła, ale ludzie z krwi i kości, którzy tak jak my, mieli problemy i swoje, często niekoniecznie usłane różami życie.

Myślę, że jest to bardzo wartościowa pozycja książkowa, po którą warto sięgnąć! Sama wspominam czas spędzony z tą książką jako bardzo owocny i inspirujący, styl autora również przypadł mi do gustu.

Kiedy odchodzi młody człowiek, wydawać by się mogło to tragedią. A co jeśli jego życie było pięknym świadectwem dla innych i niesie za sobą pewne przesłanie i inspirację dla przyszłych pokoleń, mimo że zakończyło się, wydawać by się mogło przedwcześnie? Jak wtedy na to spojrzeć? Czy warto poznać historię ,,młodego świętego’’?

Książka ta nie jest specjalnie długa, napisana...

Napisane przystępnym stylem historie wspaniałych ludzi. Bardzo pozytywna i inspirująca książka, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Polecam!

Napisane przystępnym stylem historie wspaniałych ludzi. Bardzo pozytywna i inspirująca książka, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Polecam!

Miejscami zalatywało pewnym relatywizmem "To wielkie bohaterstwo ze strony rodziców (że zdecydowali się urodzić chore dziecko które umrze po porodzie - przyp.),ale powiem szczerze - nikt nie ma prawa oczekiwać podobnego heroizmu od kogokolwiek. Nie wiem, jakie zająłbym miejsce w podobnej historii, nie chciałbym nigdy się mierzyć z takimi pytaniami. Wiem tylko, że o miłości nie powinno się gdybać. Miłość można okazać wyłącznie w praktyce".

Ja powiem szczerze, zdziwienie mnie bierze, że katolicki dziennikarz może dopuszczać aborcję. Generalnie irytujące były takie wrzutki z własną opinią.

Miejscami miałam poczucie, jakby na siłę szukał, że święci też "łobuzowali". Rozumiem chęć przybliżenia świętości, że to nie ludzie z aureolą, którzy uśmiechają się z wysoko powieszonych portretów na zimnej ścianie kościoła, ale ludzie z krwi i kości, którzy tak jak my, mieli problemy i swoje życie, jednakże podkreślanie za każdym razem swojego przypuszczenia, że dany bohater nie był "uduchowiony" tak jak się go przedstawia, przypomina trochę pomalowanego murzyna z pewnego medium, który wybrał się na marsz niepodległości i mówił, że uczestnicy nawet jak nie wypowiadali „Matko, czarnuch przyszedł”, to tak czuł.

Żeby nie było, że wszystko źle - dobry pomysł z poszukaniem osób, które nie są ogłoszone świętymi, o których pamięć jest jeszcze świeża i, którzy są młodzi. Coś inspirującego można znaleźć

Miejscami zalatywało pewnym relatywizmem "To wielkie bohaterstwo ze strony rodziców (że zdecydowali się urodzić chore dziecko które umrze po porodzie - przyp.),ale powiem szczerze - nikt nie ma prawa oczekiwać podobnego heroizmu od kogokolwiek. Nie wiem, jakie zająłbym miejsce w podobnej historii, nie chciałbym nigdy się mierzyć z takimi pytaniami. Wiem tylko, że o miłości...

Szymon Żyśko pokazuje stronę świętości, mającą z dawną hagiografią niewiele wspólnego. Pisze o postaciach, których w większości nie znałam. Słyszałam zaledwie o czterech bohaterach. Portretuje na kartach ludzi z jednej strony niesamowitych, pełnych energii, życia, radości, z wielkimi talentami, ogromnie inteligentnych i zdolnych do wielkich rzeczy, z drugiej tych zwykłych, którzy żyli po prostu dobrze i to właśnie stanowi ich piękno. Czytelnik poznaje Stanisława Kostkę, który tak zafascynował się jezuitami, że zapragnął spędzić całe życie w zgromadzeniu. Nie zawahał się postąpić wbrew woli rodziców, uciec i dopiąć swego czyszczeniem toalet, ciężką fizyczną pracą i gorliwością. Nie przywykł do służenia, pochodził przecież z bogatego rodu, marzenie jednak było ważniejsze. Autor pisze o Antonim Marczewskim, dominikaninie wyłapującym ptasi śpiew w głośnej Warszawie. Opowiada historię Agaty Mróz, dla której spełnianie marzeń, w tym tego o byciu mamą, było sensem życia. Wspomina Janinę Jandulską założycielkę Żywego Różańca, Antoniettę Meo, mającą szansę stać się najmłodszym doktorem Kościoła. Przedstawia Carlo Acutis'a, który pewnego dnia może zostać ogłoszonym patronem Internetu. Część z bohaterów jest już błogosławiona, inni czekają na decyzję Kościoła w swojej sprawie. Nie tytuł jest tu jednak ważny, ale ich życie, które jest wzorem do naśladowania i może nas wszystkich wiele nauczyć.

"Po tej stronie nieba" to książka, pokazująca że świętość jest czymś pięknym, fascynującym. To otwarcie się na Boga, świat i człowieka. Bycie najpiękniejszą wersją samego siebie. Nie ma w niej nic z nudy czy ponuractwa. To przygoda, która czasem trwa naprawdę długo, innym razem krótko, choć nie wiem, dlaczego. W świetnym, nieco gawędziarskim stylu, prostym i obrazowym językiem Szymon Żyśko opowiada o ludziach, którzy przewrócili świat do góry nogami, zainspirowali wielu, choć nie każdy z nich dokonał wielkich czynów. Po prostu byli sobą i pozwolili się prowadzić. Dali sobie prawo do kochania siebie, życia, bliźniego i świata. Nade wszystko kochali Boga. Nie stracili nic z tego, co najważniejsze, choć musieli dokonywać wyborów. Autor odbrązawia pojęcie świętości, pokazując że jest ona czymś dostępnym dla każdego, przygodą, która porywa. Książka redaktora portalu Deon.pl jest pozycją, do której trzeba wracać, czytać wciąż na nowo, przypominać sobie o tym, że warto się starać, że są ludzie, od których trzeba się uczyć. To opowieść dla każdego, rozbudzająca pragnienia, wzruszająca, dająca do myślenia.

Pełna wersja recenzji: https://spacerwsrodslow.blogspot.com/2018/04/z-cyklu-ksiazki-z-dusza-im-trudniej-ci.html

Szymon Żyśko pokazuje stronę świętości, mającą z dawną hagiografią niewiele wspólnego. Pisze o postaciach, których w większości nie znałam. Słyszałam zaledwie o czterech bohaterach. Portretuje na kartach ludzi z jednej strony niesamowitych, pełnych energii, życia, radości, z wielkimi talentami, ogromnie inteligentnych i zdolnych do wielkich rzeczy, z drugiej tych zwykłych,...

Bardzo budująca, dużo cytatów, które warto zapamiętać i na pewno do nie wrócę w przyszłości.

Bardzo budująca, dużo cytatów, które warto zapamiętać i na pewno do nie wrócę w przyszłości.