„Jak rdza zjada żelazo, tak zazdrosnych zjada ich własne usposobienie” Antytens z Aten

„Zazdrość: smutek z powodzenia przyjaciół, czy to obecnego, czy przyszłego” Pseudo-Platon

„Dobrze ubrany pan, który wypadkiem zostanie obryzgany błotem przez przejeżdżający powóz lub wózek, budzi śmiech, i to w niższych od siebie znacznie więcej niż w równych, bo ci pierwsi bardziej mu zazdroszczą. Wiedzą, że go to rozzłościło, a ponieważ wyobrażają sobie, że jest on od nich szczęśliwszy, cieszą się, widząc, że jego z kolei spotykają przykrości. Młoda dama natomiast, jeżeli jest nastrojona serio, nie śmieje się, lecz lituje nad nim, albowiem czysty mężczyzna jest dla niej widokiem bardzo przyjemnym, a do zawiści nie ma tu powodu. Z katastrof albo się śmiejemy, albo też litujemy się nad tymi, którym się one wydarzyły, zależnie od tego, jaki mamy w sobie zasób złośliwości czy też współczucia. Jeżeli ktoś upadnie lub też uderzy się tak lekko, że nie budzi to współczucia – śmiejemy się, a litość i złośliwość wstrząsają nami na zmianę. „Doprawdy, panie, bardzo mi przykro, żeś się potłukł, przepraszam cię za mój śmiech, jestem najgłupszym stworzeniem pod słońcem”, a potem śmiejemy się znowu, i znów: „Doprawdy jest mi bardzo przykro” i tak dalej. Niektórzy bywają tak złośliwi, że śmialiby się nawet widząc, że ktoś złamał nogę; inni zaś tak pełni współczucia, że potrafią litować się z całego serca nad człowiekiem z powodu maleńkiej plamki na jego ubraniu. Nikt wszakże nie jest tak zły, aby współczucie nigdy nie mogło nim zawładnąć, ani tak dobry, by nigdy nie ulec uczuciu złośliwej uciechy. W jakże dziwny sposób rządzą nami namiętności! Zazdrościmy komuś bogactwa i gruntownie go nienawidzimy; lecz jeśli się zdarzy, że się z nim zrównamy, uspokajamy się i najmniejszy objaw przychylności z jego strony czyni z nas przyjaciół. Jeżeli zaś staniemy wyraźnie wyżej od niego, zdolni jesteśmy litować się nad jego niedolami. Przyczyna, dla której ludzie prawdziwie rozumni zazdroszczą mniej od innych, tkwi w tym, że podziwiają samych siebie z mniejszym wahaniem niż głupcy i ludzie niemądrzy. Chociaż bowiem nie zdradzają się z tym przed innymi, to jednak zdolność do rzetelnego myślenia daje im przekonanie o swojej istotnej wartości, którego ludzie słabego umysłu nigdy w głębi duszy nie żywią, mimo iż nieraz je udają”. Bernard Mandeville

„Z zawiścią porównujecie cudzą świetność z własnymi brudami i nawet nie pojmujecie, z jak ciężką dla siebie szkodą śmiecie to czynić. Jeśli bowiem ci, którzy postępują drogą cnoty, są chciwi, lubieżni, żądni czczej chwały, czym dopiero jesteście wy, którzy nienawidzicie samego imienia cnoty? Powiadacie, że nikt z mędrców nie zdobywa się w czynach na to, co sam zachwala, ani nie żyje stosownie do wzorów, jakie głosi w swej nauce. Ale co w tym dziwnego, skoro nauki, jakie głoszą mędrcy, są takie bohaterskie, takie wielkie, takie wzniesione ponad wszelkie burze ludzkiego istnienia? Skoro usiłują oderwać się od krzyżów, do których każdy z was wbija swe gwoździe? Jeżeli jednak muszą się męczyć na krzyżach, każdy z nich wisi na jednym słupie. Ci jednak, którzy żyją na własną udrękę i spotwarzają tamtych, są rozpostarci na tylu krzyżach, ile namiętności ich dręczy i pęta. Jesteście ludzie nikczemni i o złośliwych językach, a obrotni i wykwintni w słowach dla wyszydzania innych. I byłbym skłonny uwierzyć, że przestaniecie być złośliwi, gdybym nie wiedział, że niektórzy plują z krzyży na swoich widzów”. Seneka

„Jak rdza zjada żelazo, tak zazdrosnych zjada ich własne usposobienie” Antytens z Aten

„Zazdrość: smutek z powodzenia przyjaciół, czy to obecnego, czy przyszłego” Pseudo-Platon

„Dobrze ubrany pan, który wypadkiem zostanie obryzgany błotem przez przejeżdżający powóz lub wózek, budzi śmiech, i to w niższych od siebie znacznie więcej niż w równych, bo ci pierwsi bardziej mu...

Ciekawy zbiór myśli znanych osób na temat zawiści i zazdrości. Te uczucia to temat tabu, a jednak widzę wielokrotnie jak pojawiają się u innych, czasami również u mnie.
Najbardziej podobały mi się fragmenty J. Rawls o zawiści z "Teorii sprawiedliwości" oraz fragment "Bajki o pszczołach" B. Mandeville dotyczący zazdrości. To ciekawe jak czasami krętą drogą te uczucia prowadzą człowieka do niszczenia siebie i innych ludzi.
Jeśli człowiek nie dostrzega tego jak jest zwodzony poprzez te uczucia, kończy marnie. Sporo na tym świecie tragedii w postaci morderstw, uszczerbków na zdrowiu, niszczeniu własnego życia gdzie u podstaw tych działań można zobaczyć zawiść czy zazdrość. Natomiast ta niewielka książka daje duży wgląd w te destrukcyjne uczucia, dzięki czemu można je powstrzymać, zobaczyć że nie mają one sensu.

Ciekawy zbiór myśli znanych osób na temat zawiści i zazdrości. Te uczucia to temat tabu, a jednak widzę wielokrotnie jak pojawiają się u innych, czasami również u mnie.
Najbardziej podobały mi się fragmenty J. Rawls o zawiści z "Teorii sprawiedliwości" oraz fragment "Bajki o pszczołach" B. Mandeville dotyczący zazdrości. To ciekawe jak czasami krętą drogą te uczucia...