Dlaczego "Jak być szczęśliwą pod jednym dachem z ASP..." jest według mnie książką wyjątkową i potrzebną?
O ile temat zespołu Aspargera wśród dzieci jest szeroko omawiany w literaturze polskiej i zagranicznej o tyle, zaburzenie u osób dorosłych, traktowane jest po macoszemu. Jak gdyby, to, że taka osoba staje się dorosła autorom umyka, a problem zanika.
Lub jeśli ktoś, jako osoba dorosła zostaje zdiagnozowany - temat staje się toporny i ciężki.


sobota, 20 stycznia 2018
JAK BYĆ SZCZĘŚLIWĄ POD JEDNYM DACHEM Z ASP... - AGNIESZKA M. KASZKUR KULPA

Poradniki, które recenzuję wybieram starannie.
Jeśli napiszę, że nie lubię takich książek, to sama sobie zaprzeczę.
Kiedyś nie czytałam, dzisiaj wybierając z całej różnorodnej masy tytułów, staram się wybierać mądrze - i czytam.
Dlaczego "Jak być szczęśliwą pod jednym dachem z ASP..." jest według mnie książką wyjątkową i potrzebną?

O ile temat zespołu Aspargera wśród dzieci jest szeroko omawiany w literaturze polskiej i zagranicznej o tyle, zaburzenie u osób dorosłych, traktowane jest po macoszemu. Jak gdyby, to, że taka osoba staje się dorosła autorom umyka, a problem zanika.
Lub jeśli ktoś, jako osoba dorosła zostaje zdiagnozowany - temat staje się toporny i ciężki.

Pani Agnieszka Kaszkur - Kulpa chociaż nie jest psychologiem, a biologiem - pisze książkę o psychologi życia z mężczyzną obarczonym zespołem Aspargera.
Swoje opinie i wnioski wynosi ze swojego niemałego doświadczenia życiowego, jej partner - mąż ma właśnie zespół Aspargera.

Książka ta jest jedyną pozycją na naszym rynku wydawniczym adresowaną do kobiet, która podejmuje temat związku z mężczyzną z zespołem Aspargera.
Kobiety, partnerki borykają się bowiem w takim związku z wieloma, jakby to ładnie ująć "niedogodnościami". Brak bowiem w relacjach ciepła, emocjonalnej bliskości, bezpieczeństwa czy oparcia w drugim człowieku. Pojawia się samotność, izolacja, nieporozumienia na poziomie werbalny i wiele innych sytuacji wynikających ze specyfiki zespołu Aspargera. Nieporadność społeczna, obsesyjność jednego tematu, zamknięcie na swoje i cudze emocje, dosłowność wszystkiego co się do nich mówi, nadwrażliwość na bodźce, itp.

W takim nietypowym związku trzeba zdać sobie sprawę z pewnych ograniczeń, które będą nad nim nieustannie się unosić. Ale jednocześnie trzeba pracować nad swoimi wzajemnymi relacjami. Trzeba umieć dźwigać wszystkie te niedogodności i próbować spojrzeć na nie z dobrej strony.
Małżeństwo autorki pokazuje, że możliwy jest taki dobry układ i można być w nim szczęśliwym.
Nie pogadasz. Żadnych podtekstów, aluzji, przenośni czy metafor. Nic nie przemycisz miedzy wierszami. Niczego nie mów z przekąsem (a broń Boże z ironią!),bo zdziwisz się bardzo, kiedy słowa krytyki odbierze jako pochwałę.
"Jak być szczęśliwą..." oprócz wiedzy na temat zespołu Aspargera zawiera również opracowane po każdym rozdziale ćwiczenia i zadania. Słowniczek również jest przydatny, gdy czyta się książkę i nie jest się zbytnio (tak jak ja) obeznanym z fachowym słownictwem.

Bardzo ciekawe są również scenki obyczajowe z życia małżonków. Ich dyskusje i pewne zachowania w bardzo obrazowy sposób pokazują problemy dnia codziennego. I dają ogromną nadzieję i wsparcie, że takie życie może być szczęśliwe i owocne.

Podziwiam autorkę za samozaparcie, chęć pracy nad związkiem i miłość do męża.
Bo to wszystko co robi dla siebie i dla niego musi wynikać z silnej miłości.
Innego wytłumaczenia nie ma :)

Recenzja również na stronie:
http://podrozprzezzycie2.blogspot.com/2018/01/jak-byc-szczesliwa-pod-jednym-dachem-z.html

Dlaczego "Jak być szczęśliwą pod jednym dachem z ASP..." jest według mnie książką wyjątkową i potrzebną?
O ile temat zespołu Aspargera wśród dzieci jest szeroko omawiany w literaturze polskiej i zagranicznej o tyle, zaburzenie u osób dorosłych, traktowane jest po macoszemu. Jak gdyby, to, że taka osoba staje się dorosła autorom umyka, a problem zanika.
Lub jeśli ktoś, jako...