Za łatwo pięknym kobietom, nawet jeśli pochodzą z biednej i urzędniczej rodziny, zdobyć majątek wychodząc za mąż za bogatych staruszków. Wybierają najczęściej ten łatwy sposób życia, bo pragną zaszczytów i przywilejów jakie daje wypchany portfel, bez względu na to, że z tym głupim bogaczem nie mają nic wspólnego. Zawsze można liczyć, że "staruszek dziś-jutro umrze" i zaczną żyć własnym życiem. Ale perspektywa majątku bywa silniejsza niż postanowienie wybrania po raz drugi człowieka, którego by się kochało; lepiej znaleźć następnego staruszka.

Bohaterka opowiadania Czechowa czuje się jak jedna z postaci Dostojewskiego; męczennica, skazana na los z człowiekiem, którego nie kocha, dręczona wątpliwościami i rozterkami duszy. Potrzebuje usprawiedliwienia, uwznioślenia swojego - w gruncie rzeczy, małostkowego - wyboru. Jako piękna może liczyć na współczucie u początkowego literata, pana Waldemara; on rozwodzi się nad jej "zagadkową naturą", przyznaje jej wszelką rację, całuje drogie bransoletki na nadgarstkach.

Jest jakaś estetyka w cierpieniu, chyba. Dama pewnie niejednokrotnie w romansach widziała siebie jako główną bohaterkę. Szkoda, że pod tą maską kryła się jej zwykła głupota i chęć zbicia majątku, i nie pomogą górnolotne wyrażenia i pławienie się w wymyślnym cierpieniu: "Na nieszczęście, jestem naturą szeroką… Oczekiwałam innego szczęścia! Pragnęłam być człowiekiem! Tak! Być człowiekiem — w tym upatrywałam szczęście!".

Za łatwo pięknym kobietom, nawet jeśli pochodzą z biednej i urzędniczej rodziny, zdobyć majątek wychodząc za mąż za bogatych staruszków. Wybierają najczęściej ten łatwy sposób życia, bo pragną zaszczytów i przywilejów jakie daje wypchany portfel, bez względu na to, że z tym głupim bogaczem nie mają nic wspólnego. Zawsze można liczyć, że "staruszek dziś-jutro umrze" i...