Punktem wyjścia do cyklu opowieści o teatrze Wielkiej Wojny są uwikłane w wydarzenia geopolityczne biografie intelektualistów, artystów, żołnierzy i rewolucjonistów.

Autorka proponuje nowatorską perspektywę spojrzenia na proces kształtowania się polskiej nowoczesności, sięgając do wypartych obszarów doświadczenia związanego z I wojną światową i następujących po niej procesów emancypacyjnych. Książka pokazuje, że u podstaw naszej nowoczesnej państwowości tkwi nie tylko romantyczny mit niepodległościowy, ale także horror bratobójczej walki na frontach imperialistycznej wojny i pacyfistyczne dążenia ludzi skonfrontowanych z wojenną przemocą.

Autorka konstruuje alternatywne archiwum kultury, powoływane z poddanych wielokrotnym mediacjom resztek i szczątków historii – ciał, dokumentów, dzieł i tekstów kultury – które domagają się uwzględnienia w niekanonicznym myśleniu o naszej przeszłości. Szczątków takich, jak ciało Róży Luksemburg, od którego zaczyna się narracja Nekroperformansu – kobiety, Żydówki, polsko-niemieckiej działaczki komunistycznej, więzionej, prześladowanej, zamordowanej i sponiewieranej po śmierci. To alternatywne archiwum staje się podstawą do sformułowania projektu nowej antropologii, ufundowanego na doświadczeniu Wielkiej Wojny i zapisanego w formule teatru nowoczesnego.