Książka wybitna! Uwielbiam autorów, którzy nie brązowią historii, a pokazują ją zgodnie z prawdą. Autor w bardzo przystępny sposób zobrazowuje nam sytuację w Królestwie Polskim (Kongresowym). Rządy cesarza Aleksandra, wielkiego księcia Konstantego, Mikołaja. Poznamy niszczenie polskości przez ohydnego gościa - Mikołaja Nowosilcowa, Szaniawkiego - człowieka od cenzury i wielu innych. Będzie o naszych bohaterach, jak Piotr Wysocki, Walerian Łukasiński czy A. Mickiewicz. Absolutnie nie znana mi była kwestia Chłapowskiego i Giełguda i stosunek Emilii Plater do Chłapowskiego. Dlatego nigdy nie polecam czytania historii z Wikipedii, bo zdrajców nazywać będziemy bohaterami i odwrotnie. Bardzo polecam!

Książka wybitna! Uwielbiam autorów, którzy nie brązowią historii, a pokazują ją zgodnie z prawdą. Autor w bardzo przystępny sposób zobrazowuje nam sytuację w Królestwie Polskim (Kongresowym). Rządy cesarza Aleksandra, wielkiego księcia Konstantego, Mikołaja. Poznamy niszczenie polskości przez ohydnego gościa - Mikołaja Nowosilcowa, Szaniawkiego - człowieka od cenzury i...

Krótkie, zwarte, zrozumiałe i bardzo przystępne omówienie Powstania Listopadowego oraz jego genezy. Minusem jest zbyt szkolno-czytankowy język i narracja, od której trochę za bardzo zalatuje subiektywizmem. "Obywatele tchórzliwego serca", "zdradziecki taki, a taki", "dzielny ten i ten"...

Krótkie, zwarte, zrozumiałe i bardzo przystępne omówienie Powstania Listopadowego oraz jego genezy. Minusem jest zbyt szkolno-czytankowy język i narracja, od której trochę za bardzo zalatuje subiektywizmem. "Obywatele tchórzliwego serca", "zdradziecki taki, a taki", "dzielny ten i ten"...

Jak dla mnie jest to książka wybitna. Historia powstania listopadowego, którą czyta się jak wspaniałą powieść. Świetne opisy postaci, miejsc, bitew. Nawet o polityce Śliwiński pisze w sposób ciekawy.
Autor nie boi się nazywać rzeczy po imieniu. Nawet gen. Ignacego Prądzyńskiego, mimo jego wielu zasług dla ojczyzny, wini za pertraktacje z wrogiem po zdobyciu przez Rosjan Woli. Wini również samych podchorążych, którzy wznieciwszy powstanie, usuneli się w cień czekając na przejęcie władzy przez jakiegoś wybitnego wodza. A chętnych nie było. Nie miało niestety powstanie szczęścia do naczelnych dowódców. Chłopicki, Skrzynecki, Dembiński czy też Krukowiecki to byli ludzie, którzy nie wierzyli w końcowe zwycięstwo. A bez wiary w końcowy sukces nie sposób było zwyciężyć.

Jak dla mnie jest to książka wybitna. Historia powstania listopadowego, którą czyta się jak wspaniałą powieść. Świetne opisy postaci, miejsc, bitew. Nawet o polityce Śliwiński pisze w sposób ciekawy.
Autor nie boi się nazywać rzeczy po imieniu. Nawet gen. Ignacego Prądzyńskiego, mimo jego wielu zasług dla ojczyzny, wini za pertraktacje z wrogiem po zdobyciu przez Rosjan...

Zgadzam się z tym, co Amazur napisał. Do końcówki trudno było mi się zabrać; takie to smutne.
Muszę powiedzieć, że w moje tłuste łapki wpadło wydanie 5. z 1920 roku.

Zgadzam się z tym, co Amazur napisał. Do końcówki trudno było mi się zabrać; takie to smutne.
Muszę powiedzieć, że w moje tłuste łapki wpadło wydanie 5. z 1920 roku.