Książka Patchwork. Architektura Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, choć towarzyszy wystawie pod tym samym tytułem, nie jest ani katalogiem, ani klasyczną monografią. Składa się z dwunastu w dużym stopniu niezależnych esejów, skoncentrowanych na różnych zagadnieniach. Punktem wyjścia poszczególnych rozdziałów są niekiedy pojedyncze projekty, innym razem grupy obiektów o zbliżonej funkcji czy zbliżonym typie, czasem zaś zjawiska stylistyczne lub uwarunkowania społeczno-polityczne.

W kilku wypadkach tła jest być może nawet nieco za dużo jak na opracowanie monograficzne. Zabieg ten, choć obarczony sporym ryzykiem generalizacji, został jednak zastosowany w pełni świadomie. W pierwszym rzędzie stanowi próbę zrozumienia i naświetlenia chociaż wycinka ówczesnej specyfiki realiów i mechanizmów, które – obok osobowości i talentu architekta – szczególnie mocno wpływały na kształt projektowanych i realizowanych budynków. Z dystansu kilku dziesięcioleci i perspektywy wyznaczonej przez obecną rzeczywistość, nie mając świadomości historycznych okoliczności, można byłoby przegapić wartościowe budynki, które na pierwszy rzut oka mogą nie wydawać się szczególnie interesujące.