Droga Pani Halinko!

Gdybym mogła wyrazić mój podziw nad Pani wierszami, zabrakłoby mi słów. Znając Pani sytuację życiową, ubolewam nad tym, że taki los musiał Panią spotkać. Tak bardzo chciałabym Panią poznać... Częściowo jest mi to dane poprzez wiersze, które Pani napisała. Tomiki poezji pochłaniam z wielką radością, ale i bólem w sercu, że pełno w nich smutku... Rozumiem nieszczęśliwą miłość na tyle, na ile dane zostało mi ją poznać. Przepełniona ogromnym cierpieniem i łzami pozostawia w sercu ogromną dziurę, z którą uczymy się żyć. Wiem, że o niejednej zapominamy, ale... Prawdziwą miłość pamięta się przez całe życie.

Chciałabym poznać mężczyznę, który z wzajemnością pokocha mnie taką, jaka jestem. Potrafimy oceniać innych po pozorach, ale siebie...? Dla nas samych jesteśmy idealni, bez wad... A przecież każdy człowiek ma wady i niektórzy tego nie rozumieją. Domyślam się, że była Pani bardzo szczęśliwa ze swoim mężem - Adolfem. Oboje, mimo śmiertelnej choroby, cieszyliście się życiem i dziękowaliście za kolejne dni spędzone razem. Połączyła was prawdziwa miłość... Rozłączyła śmierć... "Byłeś dla mnie tylko czworokątem papieru/lecz moje serce ma właśnie taki kształt/byłeś więc moim secem/i ten sam pospieszny rytm ożywiał papier". Przez ten wiersz rozumiem, że Pani mąż był dla Pani wszystkim. Całym życiem. I kochała go Pani, takim jakim był.

Mój ulubiony wiersz Pani autorstwa to "Jestem Julią". Opowiada historię dziewczyny, która nieszczęśliwie się zakochała. Utwór tak bardzo mi pomógł, gdy nie mogłam pogodzić się ze stratą bliskiej mi osoby. Miłość jest piękna, ale gdy odchodzi, przynosi tylko cierpienie, smutek i łzy... Wiem, że wspomnienia nie uśmierzają bólu, nie łagodzą go, a czasami tylko wzmagają, ale tak trudno jest zapomnieć... W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że nawet nie chcę zapominać. Chcę pamiętać, nawet jeśli czuję tylko ból.

Pragnę Pani powiedzieć, Pani Halinko, że Pani wiersze tak wiele mnie nauczyły... Pokory, znaczenia prawdziwej miłości i cierpienia. Gdyby mężczyźni byli tak ważliwi jak my - kobiety, po przeczytaniu Pani wierszy, zrozumieliby, jak potrafią ranić, gdy odchodzą lub zdradzają... Pani Halinko, jest Pani moją ulubioną poetką na równi z Krzysztofem Kamilem Baczyńskim. Wiem, że niemożliwe jest poznać Panią osobiście, ale w głębi duszy wiem, że poprzez swoje wiersze, chciała Pani odsłonić swoje serce przed wszystkimi i nauczyć ich tego, czego nauczyła Pani mnie. "Jestem Julią/mam lat tysiąc/żyję". I choć dziś byłaby Pani siwą babcią wiem, że nadal Pani trwa, dzięki swojej poezji...

Dziękuję, że nauczyła mnie Pani tak wiele.
Katarzyna

Droga Pani Halinko!

Gdybym mogła wyrazić mój podziw nad Pani wierszami, zabrakłoby mi słów. Znając Pani sytuację życiową, ubolewam nad tym, że taki los musiał Panią spotkać. Tak bardzo chciałabym Panią poznać... Częściowo jest mi to dane poprzez wiersze, które Pani napisała. Tomiki poezji pochłaniam z wielką radością, ale i bólem w sercu, że pełno w nich smutku... Rozumiem...