Tokarczuk w bardzo krótkim wydaniu. Właściwie taka próbka jej pisarskich możliwości, bo nazywanie tego "zbiorem opowiadań" byłoby nadużyciem. Trzy utwory będące dobrą wprawką do zapoznania się z twórczością tej pisarki. "Szafa", "Numery" i "Deus Ex". Jeden tekst mający trzydzieści stron i dwa kolejne po pięć stron. Wszystkie coś łączy, a jest to styl Tokarczuk i tematy przez nią poruszane (które można odnaleźć w jej pozostałych książkach). To proza nastrojowa, klimatyczna, z zacięciem poetyckim, podszyta egzystencjalizmem i metafizyką. Zwykła rzeczywistość w niezwykłym wymiarze, dostrzeganie czegoś nadzwyczajnego w codzienności i banalności, tzw. "rzeczy martwe" będące może w gruncie rzeczy bardziej żywe od naszych niestałych ciał, ulegających przecież nieustannej entropii... Strach przed rozkładem, pragnienie stałości. O tym, wydaje mi się, jest "Szafa" i "Numery". Może to właśnie rzeczy posiadają nas, a nie my je? (ale nie w takim sensie jak w "Fight Clubie" Palahniuka, tylko jeszcze inaczej). Najbardziej jednak do gustu przypadł mi utwór "Deus Ex", który wywołał we mnie kolejną refleksję. A może Bóg jest właśnie takim programistą i graczem? Wiecznie rozczarowanym swoimi rezultatami i tworzącym wciąż od nowa? "To, co jest, było już dawno, a to co będzie, też już jest od dawna; bo Bóg przywraca to, co przeminęło." Podsumowując, ciekawa, refleksyjna proza na chwilę przemyśleń. Za krótko jednak by mieć poczucie że przeczytało się książkę. Czytałem wydanie mające 48 stron, więc co to jest? Chwila i po sprawie.

Tokarczuk w bardzo krótkim wydaniu. Właściwie taka próbka jej pisarskich możliwości, bo nazywanie tego "zbiorem opowiadań" byłoby nadużyciem. Trzy utwory będące dobrą wprawką do zapoznania się z twórczością tej pisarki. "Szafa", "Numery" i "Deus Ex". Jeden tekst mający trzydzieści stron i dwa kolejne po pięć stron. Wszystkie coś łączy, a jest to styl Tokarczuk i tematy...