William Makepeace Thackeray zatytułował swoja powieść Targowisko próżności: powieść bez bohatera. Faktycznie, zamiast jednego mamy tu dwie bohaterki, jakże różne bohaterki. Jedną z nich jest Amelia Sedley: dziewczę skromne, nieśmiałe, małomówne i niezwykle urocze. Zakochana, tak żeomójbożematkobosko w przystojnym Georgu Osborne. Druga panna, to Becky Sharp, osóbka wielce utalentowana, sprytna, bezwzględna i wredna. Zakochana sama w sobie.
Powieść “Targowisko próżności”, to żywy dowód na to, że nieważne o czym jest powieść, istotne znaczenie ma jak została napisana. A tej niczego zarzucić nie można, chociaż w gruncie rzeczy to całkiem prosty romans, ale Thackeray to genialny gawędziarz i uczynił ze swojej historii znacznie więcej niż ckliwą opowiastkę o podbojach czy też upadkach miłosnych. Autor opowieść swą snuje w sposób powolny, żeby nie powiedzieć leniwy, nie unika dygresji z których można by popełnić jeszcze jedną powieść, a bohaterów swoich niczym marionetki z teatru lalek rzuca raz na przejrzyste, a innym razem na mętne losy. Z niezwykła dbałością o szczegóły tworzy nie tylko opisy garderoby swoich bohaterów czy wnętrz w których się znajdują, ale przede wszystkim rysuje charaktery i naturę postaci, którym nie szczędzi uszczypliwości i drwiny, bo ta powieść, to oczywista kpina na ówczesne społeczeństwo.
Gdyby tak skupić się jedynie na uroczej pannie Sedley mielibyśmy wzruszającą, nieco tkliwą lecz nudnawą historię, a jakże miłosną. Ale mamy niezawodną Becki, która jest tu solą i pieprzem, wywołuje skrajnie negatywne uczucia. Z początku ta dziewczyna nawet budzi sympatie, a następnie człowiek zaczyna odczuwać bezinteresowną nienawiść. I na nic się zdają wysiłki autora by nieco ocieplić czy wytłumaczyć tę bohaterkę, bo prawdziwa suka broni się sama. Ale w ten oto sposób otrzymujemy niezwykłą i przepiękna opowieść, w której główną role odgrywa dekadencja i hedonizm. Gdzie miłość musi być przypieczętowana odpowiednim posagiem, a pozycję w sferach wyższych zdobywa się podstępem i sprytem, a kandydaci wystawiani są na sprzedaż niczym bydło na targu, a jednak fortuna kołem się toczy (i to też jest ciekawe). Thackeray stworzył dzieło, którym (jestem pewna) będą zachwycać się kolejne pokolenia.

William Makepeace Thackeray zatytułował swoja powieść Targowisko próżności: powieść bez bohatera. Faktycznie, zamiast jednego mamy tu dwie bohaterki, jakże różne bohaterki. Jedną z nich jest Amelia Sedley: dziewczę skromne, nieśmiałe, małomówne i niezwykle urocze. Zakochana, tak żeomójbożematkobosko w przystojnym Georgu Osborne. Druga panna, to Becky Sharp, osóbka...